Haarscheurtjes

Dat misdaad niet zou lonen lijkt behoorlijk achterhaald, als het al ooit waar was. Tenzij je in Het Laatste Oordeel gelooft. Het loont geheid volop in uitgevers-, film- en tv-wereld, want waar bleven die zonder ‘het spannende boek’ en dito film en serie? Ik profiteer volop mee (Sopranos, Hollands Hoop), hoewel totaal ongeschikt voor het genre. De plots ontgaan me binnen de kortste keren en ‘wie was dat ook alweer?’ is regel.

Maar daar gaat het niet om, weet ik dankzij Miniapolis van Rob van Essen. Zijn Wildervanck en Scherpenzeel weten dat het in ‘detectives’ om sfeer gaat. Zo geniet mijn vrouw van Donna Leon, Amerikaanse auteur van een reeks over de Venetiaanse commissaris Brunetti. De plots zijn goed, begrijp ik, maar stad, water, dagelijkse sores, palazzi, omgangsvormen, corruptie en bovenal het smakelijk beschreven voedsel – die doen het écht. Dus keek ik naar Donna Leon op Das Erste (ARD). Heel kort, want commissaris en Contessa spreken Hoogduits. Ga je met je sfeer.

Het belang ervan besefte ik weer door Telefilm Good Bad Girl (NTR). Jaargang 2021/22 van Telefilm heeft, jawel, ‘misdaad’ als noemer. De eerste drie zijn in september uitgezonden. Deze maand de tweede trits. Dat lukt helaas niet voor Along the Way (HUMAN/VPRO) van koningstrio Mijke de Jong, Jolein Laarman en Jan Eilander, dat mensensmokkel en drugsdealers in Iraans-Turks grensgebied tot onderwerp heeft, met Afghaanse tweelingzussen als hoofdpersonen. Uitgesteld. Afgelopen maandag kon u Herman vermoordt mensen(KRO-NCRV) zien, van Joost Reijmer en Thomas van der Ree. ‘Misdaad rond het bejaardenhuis’, wat meestal tragikomedie betekent. Aardige film met incidentele diepgang. Aus Greidanus bekwaam als Herman. Leuke rollen voor onder meer Lineke Rijxman, Leny Breederveld, Jetty Mathurin; en complexere voor Hermans dochter (Fockeline Ouwerkerk) en Melody Klaver.

Maar die sfeer dus: Good Bad Girl is letterlijk en figuurlijk policier. Met jonge rechercheurs en agenten plus oudere superieuren; met het lijk van een vrouwelijke rapper als vertrekpunt. Rotterdams tableau met alle denkbare huidskleuren en culturen, zowel aan politie- als aan verdachtenkant. Spiegel van de samenleving. Hoofdpersoon is de jonge rechercheur Alize, net terug van zwangerschapsverlof. Overtuigend verliefd zijn zij en haar Leon op hun kleine. Dat er gekolfd moet op het werk is vanzelfsprekend voor de ene collega; nare reactie uitlokkend bij de ander. Dat er, los van de casus die voor onderlinge spanning zorgt, vanwege de beminde kleine haarscheurtjes komen in de echtelijke relatie – door slapeloosheid, verschil in prioriteit inzake zorg en werk – het is uit het leven gegrepen. Zoals ook een fijn partijtje snooker met bevriende collega’s dat is. Alize stuit op kwesties die de solidariteit ondermijnen. De toon van terecht en onterecht verdachten is overtuigend onaangenaam, vanwege al dan niet terecht wantrouwen tegen de politie, ook als die zelf ‘van kleur’ is. De chef die Alize ‘hormonaal gedrag’ verwijt is een lul, ook als hij vijf procent gelijk zou hebben. Maar de grootste kracht ligt in actrice Jade Olieberg. Geweldige rol. Ongewoon gewoon en sfeervol.