Verontrustender aan de hele IOC-controverse is de publicitaire klopjacht die is ingezet op de scalp van de sympathieke ex-judokampioen Anton Geesink. De Volkskrant nam daarbij het voortouw. Terwijl er in Olympische kringen continu met miljoenen smeergeld wordt gesmeten voor de gunsten van Samaranch en zijn IOC-eregalerij, beet de Volkskrant zich als een pitbull vast in een akkefietje over een Amerikaanse donatie van 5000 dollar aan de Stichting Vrienden van Anton Geesink. Een staaltje van disproportiononeel mediageweld, dat slechts valt te verklaren uit het feit dat de krant iets goed te maken heeft met Geesinks aartsvijand Wouter Huibregtsen, de geslepen organisatie-adviseur van McKinsey die na zijn door Willem-Alexander getorpedeerde benoeming tot IOC-lid zijn hart uitstortte bij Volkskrant-reporter Hans van Wissen, met de bekende afloop: Van Wissen zag zijn haastige krabbels op een bierviltje door een primeurbeluste eindredactie tot voorpaginanieuws bewerkt. Na een ontluisterend proces over vriendschap en verraad moest de Volkskrant gedeeltelijk het boetekleed aantrekken. De aldus opgelopen frustratie dient nu kennelijk uitgeleefd op de arme Geesink, een grote man met een klein hartje en overactieve traanklieren. Dat uitgerekend hij nu als kop van jut van het IOC moet fungeren, is een geval van bitter onrecht. Lang geleden, na zijn historische gouden Olympische judomedaille in Tokio, speelde Geesink in een Italiaanse rolprent aan de zijde van Sofia Loren de rol van de bijbelse krachtpatser Simson. Misschien kan de inmiddels 64-jarige krachtpatser nu zijn krachten eens beproeven op de muren van de Volkskrant-redactie.