Ga zo door, Caesar. Overal wacht ons de dood, maar ga zo door. Maak u maar geen zorgen over onze onbeduidende levens en onze onbeduidende dood. U hebt een plan. Dus kunnen we erop rekenen dat al wat we iedere dag zien slechts een voorbode is van iets beters, van een briljant concept dat in een oogwenk het hele decor zal veranderen. Weet, Caesar, dat het alleen maar lijkt of we geen hoop meer hebben. Het lijkt maar zo dat we ons terdoodveroordeelden voelen. Binnenkort, over een maand of twee, zult u komen met uw plan dat ons absolute veiligheid garandeert. Vrede en veiligheid. We zullen ons veilig voelen in uw vrede, Caesar. We voelen de vrede naderen, met grote, ferme schreden. U zult onze vijanden dwingen ons lief te hebben, hoezeer wij hen ook onderdrukken. U zult korte metten maken met hun leider en hem vervangen door een ander, die eerbiedig en gehoorzaam is. In een oogwenk zal hun hart vervuld zijn van liefde voor ons, ze zullen zich neerleggen bij onze slechte behandeling van hen en die zelfs rechtvaardig vinden, net als de beweegreden ervoor.

Maar Caesar, wij smeken u: kunt u er alstublieft een beetje meer haast achter zetten? Niet dat u ons zult horen klagen — de hemel verhoede dat. En we twijfelen ook niet aan uw vermogen de menselijke natuur opnieuw uit te vinden. Voor ons is het duidelijk dat u degene bent die nu eindelijk onze vijanden zal omvormen zodat ze zich tevreden zullen stellen met alles wat u ze aanbiedt, zelfs met een absolute weigering ze ook maar iets aan te bieden. Het feit dat geen natie, hoe machtig ook, er ooit in geslaagd is een verovering als deze onder deze omstandigheden te bestendigen, wil nog niet zeggen dat dit een natuurwet is. Wij zullen de eersten zijn! Waarom niet?

Alleen, wij smeken u, maakt u er haast mee, want binnenkort… hoe moeten we het zeggen… binnenkort blijven u geen mensen meer over, soldaten noch burgers.

Het zijn nogal zware tijden, Caesar, dat zult u inmiddels wel gemerkt hebben. Natuurlijk hebt u dat gemerkt, maar u bent sterk, in ieder geval sterker dan wij. Wij hebben een zwakke geest en een laffe inborst, daar is niets aan te doen. Daarom hebben we u nodig. U moet ons met alle kracht waarover u kunt beschikken, met de hulp van ons leger, dat tot de sterkste legers ter wereld behoort, leiden naar een nieuwe toekomst. Misschien zal men spreken van het Tijdperk der Vergelding, ter herinnering aan uw dappere wraakacties aan de andere kant van de grens tegen Palestijnse guerrilla’s in de jaren vijftig, toen de levens van Palestijnse vrouwen en kinderen geen beletsel vormden voor uw militaire doelstellingen. In die toekomst zal iedere aanslag door Palestijnse guerrilla’s gevolgd worden door een tegenaanval van ons! Als zij ons hier raken, treffen wij hen daar; als zij zichzelf in onze straten opblazen, bombarderen wij hun huizen. Een briljant plan! Een perfect en effectief gebruik van onze macht!

Toch sluipt er soms een lichte twijfel ons hart binnen, verdwaalde, onbeduidende gedachten. Belachelijke gedachten over een andere mogelijke invulling van de begrippen moed en lafheid, zekerheid en overgave. Soms fluisteren valse demonen ons in, dat langzaam vegetatief wegzakken in vergetelheid en apathie zonder ook maar te pogen onszelf te redden misschien wel de verschrikkelijkste vorm van overgave is. Soms durven kwade tongen te opperen dat het ondanks de slechte kaarten die we hebben gekregen — de wanhoop, de Palestijnse bloedbaden in onze steden, de nederzettingen, de onmogelijke Arafat — toch mogelijk was geweest het spel beter te spelen. Door iedere kans op deëscalatie en overleg meteen aan te grijpen, door slim te zijn in plaats van alleen maar gelijk te hebben. Door gebruik te maken van een moedig, genereus en vooruitziend politiek initiatief om een nieuwe werkelijkheid te creëren. Hiertegen spreekt echter één niet-weerlegbaar en doorslaggevend argument: dat hebben we toch al geprobeerd!

We hebben ze alles al aangeboden, en ze weigerden en ze bedrogen ons! Die fatale vergissing zullen we niet opnieuw maken. We zullen altijd de blik naar voren gericht houden, naar de methoden, tactieken en acties die in het verleden zoveel succes hebben gehad en die ons hebben gebracht waar we nu zijn. Dus, Caesar, blijf doorvechten tot onze laatste druppel bloed is vergoten, zolang u er maar voor zorgt dat ook onze vijanden doorbloeden. Net als Samson beloven we, als uit één mond: laat ons sterven met de Palestijnen. Ze verdienen het.

Toegegeven, soms raken we een beetje in de war.

Vergeef ons deze zonde. Maar toch, als we horen wat sommige van de ministers in uw kabinet beweren, over steeds harder militair ingrijpen, over herovering van de Palestijnse gebieden, over het deporteren van vier miljoen Palestijnen, enzovoort, enzovoort, dan bekruipt ons een gevoel van pure fundamentele verbijstering. Is uw plan echt zo doortrapt en geraffineerd dat er ook rekening is gehouden met de omstandigheden die we zullen creëren als we deze ideeën doorvoeren? Of hebt u misschien, om uw doelstellingen te kunnen bereiken, het strategisch besluit genomen het slagveld niet, zoals in de conventionele militaire strategie gebruikelijk is, naar vijandelijk gebied te verplaatsen, maar naar een heel ander domein van de werkelijkheid, naar een volledig absurde multidimensionale ruimte, naar de totale zelfvernietiging, waar noch zij noch wij bestaan.

Maar natuurlijk zijn al deze gedachten van geen enkel belang. Uw trouwe burgers hebben volledig vertrouwen in uw wijsheid en uw visie. Binnenkort zal iedereen natuurlijk beseffen dat er een verborgen, diepzinnige reden was waarom we gedwongen waren al die jaren op deze manier te leven, een reden die iedere logica tartte. Daarom stemden we er ook mee in, als toeschouwers bij een goed toneelstuk, om ons ongeloof op te schorten tot de ontknoping waarin alles duidelijk wordt. En om diezelfde duistere reden waren we ook bereid de grondslagen te ondermijnen van onze democratie, van onze economie, zelfs van onze veiligheid en van de kans dat we hier ooit nog een leefbare toekomst zullen hebben.

Hoe dan ook, als de redenen en motieven die momenteel verborgen worden gehouden, uiteindelijk worden onthuld, zullen we begrijpen waarom we werden veroordeeld tot het leven dat we al tientallen jaren leiden, op een zijspoor van het leven waartoe we waren voorbestemd, en waarom we erin hebben toegestemd ons eigen, niet-herhaalbare leven in een soort latente doodstoestand door te brengen. Maar tot dat moment zullen we u met heel ons hart steunen, en zelfs als we gaan sterven, tientallen, honderden, duizenden van ons, groeten wij u, Caesar.

David Grossmann

Death as a Way of Life

Uitg. Cossee, 160 blz., € 14,90