Tinkelbel is zwart; de Verloren Jongens zijn alles behalve wit en nauwelijks nog jongens; Tijgerlelie mag nu iemand zijn in plaats van een stereotype; en Wendy vecht met een zwaard terwijl ze dingen zegt als: deze magie is niet alleen voor jongens. Dit alles is het probleem niet met deze nieuwe versie van J.M. Barrie’s klassieke verhaal, tenzij je zo’n sneue troll bent die makers online stalkt en alles wat riekt naar ‘woke’ hekelt. Wat er dan mis is met Peter Pan & Wendy? De film is geen fun.
Bar weinig plezier valt er te putten uit deze nieuwe versie van David Lowery. Je verlangt naar J.M. Barrie’s oorspronkelijke toneelstuk uit 1904 en de klassieke verfilming van Walt Disney uit 1953. Het stuk lezen of de oude dvd uit de kast halen kan natuurlijk altijd. Maar dan stuit je op veel problemen. Victoriaanse noties over jonge vrouwen die nauwelijks een vinger mogen verroeren. ‘Roodhuiden’ die alleen maar kunnen grommen en potsierlijk rondspringen. En Kapitein Haak die eng is. Dan hebben we het nog niet eens gehad over die duistere, halfnaakte meerminnen en de vraag wat die allemaal wel niet met Peter uitspoken daar in Nooitgedachtland. Een mijnenveld is het oude Peter Pan, bezien vanuit onze huidige situatie waarin trigger warnings en sensitivity-lezers en -kijkers aan de orde van de dag zijn.
In deze tijdgeest snort Disney door als een machine gesmeerd door het constant maken en opnieuw maken van producten. Dat laatste gebeurt nihilistisch, alsof het origineel nooit heeft bestaan. Hiertegenover staat een verbeten, woedende menigte die haar protest tegen ‘heiligschennis’ organiseert vanuit de krochten van het internet. Het nieuwste gedoe betreft dat rond de komende herverfilming van De kleine zeemeermin waarin Ariel opeens zwart is. Op het moment dat dit bekend werd, was de hashtagterreur – #NotMyAriel – een feit. Opvallend: juist weinig ophef is er over Peter Pan & Wendy. Misschien komt dit doordat de film geen bioscooprelease krijgt, terwijl Disney juist in dit werk huisgehouden heeft als het gaat om veranderingen ten opzichte van het bronmateriaal. De vraag luidt: moeten we blij zijn met Disney’s ‘integere progressiviteit’? Of is dat slechts een marketingtool om nog meer producten te verkopen?
Ik denk: wees blij. De veranderingen zijn in het geval van Peter Pan & Wendy logisch. De nieuwe Wendy is stoer; Tijgerlelie is superleuk, zo dapper op haar paard; en de Verloren Jongens, die mij nooit divers genoeg kunnen zijn, zijn een heerlijk stelletje ongeregeld.
Dat neemt niet weg dat de film jammerlijk faalt. Er is geen focus in de vertelling. De acteurs, zelfs Jude Law als Kapitein Haak, doen maar wat, vooral de arme Alexander Molony die wel erg mislukt is als Peter. Ten slotte mist deze versie het wilde van fantasie en avontuur. En dan heb je al helemaal geen Peter Pan.
Nu te zien op Disney+