Het is lang geleden dat het uitkomen van een nieuw popalbum zoveel losmaakte: in die zin is Adele niet alleen een superster, maar ook een ouderwétse superster. Het album dient werkelijk aangeschaft te worden: gestreamd wordt het, anders dan de twee voorgangers, niet. De reden, zegt Adele in interviews: ze heeft niks met streamen.
De titel van het album – voor de derde keer op rij haar leeftijd – suggereert dat 25 in de logische lijn van de twee voorgangers ligt. In eerste instantie is dat ook zo. Openingsnummer en eerste single Hello – het nummer waarvan een paar vrijgegeven seconden de publiciteitsstorm rond het album inleidden – begint ingetogen en tamelijk donker getoonzet. Het blijft een fabuleuze manier om een album in te zetten: ‘Hello/ It’s me/ I was wondering if after all these years you’d like to meet.’ De aanvankelijke associatie met Lionel Richie mag onbedoeld komisch zijn, ronduit slim is het metagehalte: hoofdpersoon spreekt vanuit Californië ex-geliefde toe, zangeres haar publiek.
Het refrein is aangezet, maar niet bombastisch; daarvoor is de productie te donker. Wie Adele verwijt dat haar muziek netjes binnen de lijntjes kleurt (zoals de afgehaakte medecomponist Damon Albarn deed) heeft wel een tamelijk beperkte opvatting over die lijntjes. Want nee, ‘rauw’ is inderdaad nergens het woord: aan dit album is hoorbaar lang en secuur gesleuteld. Maar het Peter Gabriel-achtige begin van Send My Love to Your New Lover: het had net zo goed uit de pen van Daniel Lanois kunnen komen. De overgang naar de beat van het refrein is niet subtiel, maar wel effectief. Dat geldt ook voor de beukende drums waarmee I Miss You opent, een nummer waarmee ze opschuift naar het theater van Florence + the Machine, helaas op momenten inclusief de wat vermoeiende bombast.
In dat opzicht verschilt Adele’s derde van de voorgangers: drukker, voller en soms zelfs óvervol, met al die gedubbelde koortjes en dat hele palet van inkleuringen. Wie Adele nog associeert met een piano en een stem zal zich op 25 een paar keer even op een kermis wanen. Maar als ze dan met een lage stem het prachtige When We Were Young inzet, en dat nummer optilt naar een gospel, is dat snel vergeven. Fabuleus is sowieso haar stemgebruik: nergens een overschreeuwing, nauwelijks een demonstratie van kracht om wille van de kracht.
Thematisch is er weinig veranderd: Adele zingt over de liefde, niet wrokkig, maar wel bij voorkeur in de verleden tijd
Het levert een album op dat een anno 2015 zeldzaam grote hoeveelheid muziekliefhebbers zal omarmen, en de komende maanden aldus in iedere koffiebar en op ieder radiostation zal klinken. Dat zal ongetwijfeld een keer gaan vervelen, maar werkelijk kapot draaien laten deze nummers zich niet.
Adele, 25 (V2)
Foto XL Recordings