Stel het museum is een holodeck en je vraagt het programma Nursing Care, in Melancholy Stupor op. Nog even dwaal je door de straten en stegen van je eigen hoofd, maar al snel word je staande gehouden door Anne-Mie van Kerckhoven, oftewel HeadNurse AMVK, die je verderop in haar domein een onvergetelijke massage belooft. Achter haar klinkt verleidelijk onaards sirenengezang. Vanuit je ooghoek bespeur je een zacht bed met een gewatteerde zwarte sprei. Je voelt je - zoals wel vaker - leeg en verveeld. Rijp voor een avontuur. Natuurlijk zeg je ja. Het programma wordt ingeplugd en je wordt meteen meegesleurd op de golven van AMVK’s brein. De tentoonstelling Nursing Care, in Melancholy Stupor is een tocht door de hersenen van een ander. Die ander, AMVK, heeft een onstuitbare energie en voert je langs hel verlichte hoofdwegen, wijst je op subtiele vertakkingen in het netwerk, confronteert je met duistere teksten en formules, probeert je inzicht te verschaffen in de logistiek van eigenzinnige gedachtesprongen en in de logica van een aanhoudende associatiestroom. Onbevreesd en schijnbaar moeiteloos bedient AMVK zich van alle technieken en presentatievormen die voorhanden zijn om de complexiteit en de volgens haar heilzame hier-en-nu-kwaliteit van het denken zo gelaagd en uitputtend mogelijk te illustreren. Hier geen angst voor het failliet van de schilderkunst of geforceerde pogingen een nieuw medium de baas te worden. Oude, beproefde technieken worden zonder poeha met nieuwe(re) media gecombineerd. Tekeningen, schilderijen, teksten, video’s, wandvullende, door de computer gemanipuleerde foto’s en stills van pin-ups, interactieve computeranimaties en soundscapes, filmprojecties en environment-installaties. Alles maakt deel uit van een niet-hiërarchisch gestructureerd netwerk, dat het leggen van nieuwe verbanden aanmoedigt. Wreedheid, perversie, vooroordelen, verveling zijn wellicht terug te voeren op een gebrek aan dynamiek en inlevingsvermogen. Maar HeadNurse AMVK heeft een missie. Kunst kan, nee moet de mens genezen van het statische zelfbeeld ergens tussen verleden en toekomst in. Aan een muur hangen foto’s van stijlkamers in een oud kasteel waarin als fantoomherinneringen jonge AMVK’s zijn gemonteerd. Zwevend tussen de steeds wijkende kaders van ruimte en tijd raakt de moderne mens verslaafd aan de troost van de melancholie, een staat waarin isolement als vanzelfsprekend wordt geaccepteerd. Maar ook een staat waarin de geest ontvankelijk is voor begeerte. In dat gat duikt AMVK. Haar therapie tegen de verstijving van hersencellen is verleidelijk en werkt direct; schrap ‘relatief’ uit je vocabulaire en omarm de relationele omgang met de buitenwereld. Zelf geeft ze het goede voorbeeld. Haar kunst daagt uit tot participatie en betrokkenheid. Inspanningen die geen spierpijn opleveren, want de lenige zelfverzekerdheid van het werk biedt veel esthetische balsem. De fitnessmachine voor de geest hapert alleen wanneer hermetische teksten en filosofische verwijzingen al te nadrukkelijk aandacht vragen. Maar iemand die een dubbeltitel als Belgisch spleen/Bezwering van een verhuisdepressie kan bedenken voor een subtiele kleine installatie van een twintig centimeter boven de grond zwevend bureautje met daarop een jeugdfoto van AMVK en een splitscreen-video, die de randen van de achtergelaten plek registreert, mag op veel credit rekenen. Hetzelfde geldt voor de drie onderuitgezakte schilderijen, Altaren, die het probleem van de moderne schilderkunst met een knipoog aankaarten. Als je bereid bent je in te laten met de gulle en gulzige geest van AMVK, die tot in de kleinste details rondwaart in de tentoonstelling, dan teken je voor een retourtje cyberspace met als bonus een hersenmassage van een ervaren HeadNurse, die nog lang natintelt.