Het ging er tijdens die laatste getuigenissen weinig subtiel aan toe. Pistorius’ advocaat Barry Roux had nog wat mensen uit de mouw geschud om voor coulantie te komen pleiten. Zo betoogde een psycholoog dat hij een totaal ontredderende, depressieve man had aangetroffen die hij normaal gesproken meteen zou hebben laten opnemen. En Ebba Gudmunsdottir, de moeder van een kind met dezelfde dubbele handicap als Pistorius, was speciaal uit IJsland komen overvliegen om te vertellen over de relatie die Oscar met haar elfjarige zoontje had opgebouwd. Kroon op haar pleidooi was de anekdote dat Pistorius de jongen een van zijn gouden medailles om de nek had gehangen, met de woorden: ‘This is for you, champ.’ Ook liet Roux een snikkende Pistorius een stukje op zijn stompen lopen om zijn kwetsbaarheid nog eens te bewijzen. De oudere dames in de rechtszaal snikten stilletjes mee.
Aanklager Gerry Nel speelde net zo hard in op de sentimenten. Hij had Reeva’s vader Barry Steenkamp weten over te halen om de rechter te vertellen over de pijn en het verdriet die de Steenkamps nog dagelijks voelen om het verlies van hun dochter. Ook Steenkamp liet zijn tranen de vrije loop. Hij drong erop aan dat de rechtbank de gruwelijke foto’s van de doodgeschoten, verminkte Reeva zou vrijgeven, opdat de hele wereld kon zien tot welk geweld Pistorius in staat was.
Pistorius zelf wilde niet meer getuigen. Maar ook hij had nog een verrassing in petto. Hij bleek een interview te hebben gegeven aan de Britse televisiezender ITV, dat enkele dagen na de getuigenissen werd uitgezonden. We zien een huilende Pistorius die weer eens zijn diepe spijt betuigt over het gebeuren. Hij hoopt op verlossing en wil minder bedeelden helpen. Hij weet zeker dat dit ook de wens van Reeva is.
Het is nu aan rechter Thokozile Masipa om dit tranendal op zijn juiste waarde te schatten en te oordelen of Oscar inderdaad minder verdient dan vijftien jaar, de minimumstraf voor moord.
Lees ook: Icarus zonder benen.