Simona Vinci beschrijft een groepje kinderen die in een geheim schuurtje geheime dingen doen. Mirko, ouder dan de anderen, neemt glossy blaadjes mee vol foto’s van mensen die rare dingen doen met elkaar. De kinderen spelen de foto’s na, zonder te ervaren wat de mensen ervaren, of veinzen te ervaren: het kind kan niet veinzen, omdat het geen onderscheid maakt tussen schijn en wezen.
Wat ze ondergaan is een kinderlijk derivaat van volwassen seksualiteit. Het zijn dingen die ‘van binnenuit’ komen, van diep uit het donker. Zoals bij Matteo.
‘Bij Matteo was dat voor het eerst gebeurd toen hij zich voorover had gebogen tussen de geopende dijen van de twee meisjes om het Ding van dichtbij te bekijken. In het begin was hij teleurgesteld geweest. (…) Op de foto’s zag het er anders uit. Van dichtbij had hij die geheimzinnige architectuur van lagen vlees die dicht en open ging, met verborgen spleten en gaatjes en valleien en bochten en zwellingen, monsterlijk gevonden. Maar toen Mirko zijn hand, die slap op de matras lag, had opgetild en hem had gezegd dat hij een vinger in de middelste opening moest steken, had hij zijn vinger heen en weer bewogen en daarna in alle richtingen, langzaam, en had hij gevoeld hoe het vochtige, warme vlees zich om zijn vinger sloot en eraan zoog.’
Na de vinger volgt een hele hand, dan een geslachtsdeel, dan voorwerpen. De kinderen ontdekken en ontginnen elkaars lichaam. Hun seksualiteit wordt geboren, uit onschuld. Pas als Mirko foto’s maakt, en die verkoopt voor veel geld, en pas nadat er zwepen en handboeien aan te pas zijn gekomen, ontstaat er dreiging.
Dan vloeit er bloed. Dan gebeurt er een ongeluk. Ze hadden niets in de gaten, want ze waren onschuldig. Dat zijn ze nu niet meer, die kinderen. Als er dood in het spel komt, verdwijnt de onschuld.
Vreemd boekje. Mooi zinnelijk en steeds beklemmender. Omdat het heel geleidelijk gaat, de weg naar de verdorvenheid, de gang naar het kwaad. Dat geen kwaad is, zolang je onschuldig bent.