Het Franse asielbeleid meet met twee maten

‘Geef ons werk! Geef ons een huis!’ Deze noodkreten slaken een honderdtal Afghaanse asielzoekers op een pleintje in Pantin, een voorstad van Parijs. Terwijl overal opvanglocaties komen voor Oekraïense families werden zij wegens ‘plaatsgebrek’ uit de opvang gezet. Oekraïners krijgen een voorlopige verblijfsvergunning, gratis toegang tot zorg, openbaar vervoer, een dagvergoeding van veertien euro en ze mogen werk zoeken. Ruim dertigduizend vluchtelingen zijn reeds gearriveerd in Frankrijk, dat zich bereid heeft verklaard honderdduizend Oekraïners op te vangen.

President Macron verklaarde na de machtsovername door de Taliban afgelopen augustus dat Frankrijk Afghaanse vluchtelingen zou opvangen, maar zei daarbij ook zijn land te moeten beschermen tegen ‘ongecontroleerde migratiestromen’. Sinds de oorlog in Oekraïne is de toon radicaal gewijzigd. De lijdende medemens in dit conflict behoeft zorg, verklaarde Macron: ‘We hebben hiervoor de capaciteit en de plicht.’ Hij lijkt hiermee met twee maten te meten: Oekraïners én andere asielzoekers. President Zelenski mag de Franse regering vorige week tijdens zijn videoboodschap hebben opgeroepen tot Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap, Afghanen krijgen pas na hun asielaanvraag recht op zorg en hebben zo lang, zo blijkt uit de uitzetting van afgelopen week en de tentenkampen rondom Parijs, amper toegang tot opvang.

In Calais komen vluchtelingen uit de hele wereld samen. Er zijn nu ook een kleine duizend Oekraïners gestrand. Het Verenigd Koninkrijk laat 5500 Oekraïense vluchtelingen toe in het kader van gezinshereniging. Wie geen biometrisch paspoort heeft, moet eerst een visum halen. Na Franse diplomatieke druk is er inderhaast een visumkantoor opgericht in Arras, honderd kilometer landinwaarts. Waarom geen kantoor in Calais? ‘We vreesden een te grote aantrekkingskracht’, zei de Britse ambassadeur in Frankrijk. Gratis transport vergemakkelijkt de zaak, althans voor de Oekraïners. De negenhonderd overige migranten onder wie velen afkomstig uit oorlogsgebieden in Afrika, houden zich schuil in de bosjes in afwachting van een kans om naar Engeland te komen. Met uitzondering van ‘Joseph’ uit Sierra-Leone die op het station van Calais zijn verblijfsvergunning voor Oekraïne toont en recht heeft op gratis transport om een visum voor het Britse koninkrijk te halen.