Laura-Mary Carter speelt hier elektrische gitaar en zingt en Steven Ansell drumt (en zingt soms ook). De vergelijking sloeg, los van het feit dat beide bands rockten zonder bas, verder nergens op. Waar de oorsprong van Jack White duidelijk lag in de blues grepen de Blood Red Shoes beduidend minder ver terug: naar de grunge en noise uit de vroege jaren negentig.
De Blood Red Shoes knalden met het debuut Box Of Secrets uit de startblokken. Niet alleen het album was van een tamelijk overrompelende energie, de shows waren dat ook. Puntig was hier het woord; het waren salvo’s van nummers, en hoeveel noise ze er ook doorheen gooiden, een brij werd het nooit, het grote voordeel van een dergelijke minimale bandbezetting. En uiteindelijk waren al die nummers, hoe hard ook, in essentie popliedjes.
Ook het iets experimentelere tweede album Fire Like This was sterk. Pas bij het derde album trad enige slijt op, of, wellicht eerlijker, gewenning.
Vorig jaar stond de band na een stilte opeens een paar keer in het Duitse voorprogramma van het Amerikaanse The Gaslight Anthem. Voor een tamelijk ongeïnteresseerd publiek speelde de Blood Red Shoes-band enkele bekende nummers en wat voorproefjes van het vierde, titelloze album dat nu is verschenen. Wat opviel, ook in vergelijking met het live helaas vaak wat vlakke hoofdprogramma, was de gretigheid. Steve Ansell is een beest van een drummer, en feitelijk ook de frontman van de band, wat in het geval van drummers slechts zelden goed uitpakt, maar hier wel. Laura-Mary Carter is de coolheid zelve, in zowel stem als verschijning. Samen zijn ze een droomduo, in de zin van klinkend als zo veel meer dan twee. Alleen al het openingsnummer van het nieuwe album, het instrumentale, nog geen twee minuten durende Welcome Home: zo klinkt honger. Prachtig hoe Cigarettes in the Dark begint met een a capella Carter, staccato zingend, en haar gitaar en Ansells drum er opeens invallen met het dreigende geweld van een gemiddeld Black Sabbath-nummer, maar het nooit zo klinkt: Blood Red Shoes wordt nooit log, daarvoor waait er te veel lucht door het geluid. Het album is in termen van ontwikkeling eigenlijk het popcliché bij uitstek: band begint rauw, wordt langzamerhand steeds gelaagder en experimenteler, raakt daardoor wel een deel van haar oorspronkelijke energie kwijt en besluit op een dag terug te keren naar haar eigen oergeluid.
Blood Red Shoes, Blood Red Shoes. Op 20 april in de Melkweg in Amsterdam
Beeld: Laura-Mary Carter en Steven Ansell: Blood Red Shoes (Windish Agency).