Rome – Natuurlijk is de Italiaanse titel – L’incredibile storia dell’Isola delle Rose – onnodig lang en uitleggerig. Want dat de film Rose Island, vanaf 9 december te zien op Netflix, een ‘ongelooflijk verhaal’ is, ja, dat ligt voor de hand. Dat is meestal het kenmerk van verfilmde ‘waargebeurde verhalen’.

Op 20 augustus 1967 ging het ‘Rozeneiland’ van ingenieur Giorgio Rosa open voor publiek. In weerwil van de naam waarbij je aan een geurende rozentuin denkt, betrof het een stalen platform op pilaren die op 11,5 kilometer van de Italiaanse kust in de bodem van de Adriatische Zee waren geplant, net buiten de territoriale wateren. Ingenieur Giorgio Rosa had dat idee opgedaan van de Engelse zeeplatformen die tijdens de Tweede Wereldoorlog in de Noordzee waren aangelegd om belangrijke industriële doelwitten tegen de Duitsers te verdedigen. Na 1945 bleven deze onbemand liggen, tot ze begin jaren zestig werden ontdekt door de eerste piratenzenders.

Tot die generatie vrijdenkers hoorde Giorgio Rosa ook, al was hij al 43 toen zijn eiland eindelijk open kon voor de internationale hippiescene die zich op het strand van het nabije Rimini de longen uit het lijf lag te blowen. Ingenieur Rosa had er al sinds 1957 aan gewerkt.

Het waarom van dit vrije eiland legt Giorgio Rosa uit in zijn memoires, die hij vele jaren later schreef: ‘Ik was tot de conclusie gekomen dat Italië slaaf is van Amerika en van Moskou en dat je niets, maar dan ook helemaal niets kon doen zonder dat de politiek zich ermee bemoeide, zonder papiertjes, zonder vergunningen, zonder verstikkende regels die de facto een morele slavernij betekenen. Tel daar nog de priesters bij op, en ik, die vrij ben en altijd ben geweest, kwam tot de conclusie dat de enige oplossing was naar een eigen, vrij land te gaan waar de intelligente mensen het voor het zeggen zouden hebben en de idioten een dienende rol zouden vervullen.’

Het was een jaar feest op het Rozeneiland, waar op 24 juni 1968 de onafhankelijkheid werd uitgeroepen. Toen begon de Italiaanse politiek zich ermee te bemoeien. Op 13 februari 1969 werd het Rozeneiland opgeblazen door de Italiaanse marine, maar het duurde nog tot 26 februari voor Rosa’s constructie tijdens een storm naar de zeebodem zakte en daar nog steeds ligt, doelwit van duikers die de brokstukken van het vrijheidsideaal komen eren. ‘Waargebeurd’, maar toch niet haalbaar.