Capitool bestormd, Covid-19 woekert voort, opstand en repressie in Myanmar en Belarus, de Taliban weer aan de macht in Afghanistan, Merkel weg, militaire spanningen rondom Taiwan en Oekraïne, uitzonderlijke weerrampen en een half gelukte klimaattop. Er bestaan geen saaie jaren in de journalistiek, en zeker niet in de buitenlandjournalistiek, maar 2021 leek een jaar waarin de wereld harder op haar grondvesten schudde dan gebruikelijk. De Groene bracht over deze grote onderwerpen reportages en analyses, en er was meer.
Het buitenlandjaar in De Groene begon sterk, met een lange reportage over Dominic Ongwen – hoe schuldig is een wrede krijgsheer die zelf als kindsoldaat onder de wapenen werd gedwongen? Een tegelijk ontroerende en beklemmende reportage van Eva Oude Elferink over Hoop FM, een Afghaanse radiozender, wees in januari al vooruit naar de val van Kaboel later in het jaar. ‘Het vaccindrama’ was een goed getimed stuk dat verklaarde waarom Europa achterliep – niet voor het eerst en niet voor het laatst – in de respons op de coronapandemie.
Weinig beschouwingen zetten zo helder uiteen hoe China aan een imperium bouwt – en waarom we moeten stoppen met onszelf voorhouden dat we daar wat aan kunnen en moeten doen – als dat van John Keane.
Van Arundhati Roy, India’s scherpste intellectueel, publiceerden we een genadeloze analyse over het coronadrama in Modi’s India.
Tjitske Lingsma en Minka Nijhuis reconstrueerden nauwgezet hoe Mayday Rescue, steunpilaar van de Syrische reddingswerkers, ten val werd gebracht; een schrijnend stuk over oorlog, meededogen en opportunisme, desinformatie en scoringsjournalistiek.
Tot slot, Olivia Kortals schreef een indringende reportage aan de Pools-Belarussiche grens, met één van de openingszinnen van het jaar: ‘De dagen in oerbos smaken naar aarde.’
