Het was opnieuw een jaar waarin de gezondheidzorg in de wurggreep zat van covid, waardoor sommige artikelen uit 2020 helaas actueel bleven en op de website een tweede leven kregen. Over het muterende virus in relatie tot de overheidsmaatregelen is Jop de Vrieze rustig en goed geïnformeerd blijven schrijven; hij maakt ons wegwijs in de voortschrijdende inzichten van virologen en epidemiologen. Heel belangrijk in deze tijd van toenemend complotdenken.
In diens onderzoek naar het Nederlandse coronabeleid in vergelijking met andere landen leek de ellende bijna achter de rug. Maar nee, een maandje later zette de vierde golf door, die alles weer op scherp zette. Wat opnieuw leidde tot commentaren en achtergrondstukken over onze gezondheidszorg die weliswaar tot de beste ter wereld behoort, maar zo efficiënt is georganiseerd dat er te weinig capaciteit is om een calamiteit te absorberen. Vandaar dat De Groene er steeds op hamert dat onze gezondheidszorg structureel anders ingericht moet worden: investeren in capaciteit & personeel, het mes in bureaucratie & management – de werkvloer moet lucht krijgen! (Dus nu niet gaan bezuinigen.)
En er waren verschillen met het jaar daarvoor: de (moeizame) start van de massale vaccinatie en vervolgens de toenemende weerstand daartegen die voor polarisatie en tweedeling in de samenleving zorgt. We schreven over hoe ongevaccineerden de druk op de ic’s zo hoog houden dat het ic-personeel uitgeput raakt, niet-covidpatiënten op operaties moeten wachten en de samenleving weer afgeschaald is om de R (reproductiegetal) terug te dringen. Een heikel onderwerp, zo bleek ook uit de reacties van boze lezers. Terwijl De Groene toch veelvuldig aandacht besteedt aan het aantasten van grondrechten, principiële bezwaren tegen het G2-beleid en al helemaal tegen een vaccinatieplicht.
Twee artikelen over de vaccinatieprogramma’s, die in Europa tenenkrommend moeizaam van start gingen en in het bijzonder in het polderende en in doelgroepen denkende Nederland.
Preventie zou meer een speerpunt van de gezondheidszorg moeten zijn, vooral als het om het voorkomen van obesitas gaat, nu de coronacrisis duidelijk heeft gemaakt dat overgewicht een extra risico is op ernstige ziekten.
Roos Menkhorst gaat open op zoek naar wat antivaxxers drijft, en tekent op dat sommige demonstranten niet wensen weggezet te worden als ‘wappies’ – het verzet tegen prikken en de maatregelen is gelaagd.
In het Radboudumc zit Tan Tanali met zijn neus bovenop de dilemma’s van zwaarbelaste artsen en verpleegkundigen die zich voorbereiden op code zwart. Een bijzondere reportage, want niet iedereen krijgt het vertrouwen om achter de schermen mee te kijken.
De GGD speelt een sleutelrol in de coronacrisis, van het testen tot het prikken. Coen van de Ven maakte daar vorig jaar een mooie serie over, dit jaar keerde hij terug en opnieuw liet hij zien waarover zij zich zorgen maken, wat zij horen van artsen in de verpleeghuizen waar ‘allang triage plaatsvindt’.
Hetzelfde geldt voor de ándere zorg: de tienduizenden uitgestelde operaties en behandelingen – hier sneuvelen op langere termijn levensjaren.
