Ouderen met griepverschijnselen, jongeren met buikpijn, een man met een ontstoken wond aan zijn bovenbeen. Het zijn mensen met kleine levens. Niets in hun bestaan wijst op conflicten die een ‘groots’, dramatisch verhaal zouden kunnen rechtvaardigen.
Met één bezoeker aan de praktijk van de mooie, jonge dr. Jenny Davin (Adèle Haenel) gaat het wel mis, zoveel dat ze de dood vindt. Het is een jonge Afrikaanse, een prostituee die een uur na sluitingstijd bij Jenny aanbelt. Maar de dokter doet niet open. Aan haar stagiair legt ze uit dat het kennelijk niet dringend is, want er wordt geen tweede keer aangebeld. Later blijkt dat de jonge vrouw in doodsangst was. Wanneer ze even verderop dood wordt aangetroffen, maakt een schuldgevoel zich meester van Jenny. Ze gaat op onderzoek uit: wie was het die aanbelde?
Doordat Jenny bovendien op het punt staat haar praktijk op te geven om een duur baantje bij een medisch centrum in de stad te nemen, wordt haar dilemma duidelijk. Keert ze haar praktijk de rug toe, dan zal ze nooit weten wie het slachtoffer was. Neemt ze de baan niet aan, dan kan ze fluiten naar een succesvolle carrière.
Voor de vertelling is het probleem evenwel dat er sprake is van een neppe keuze – er staat niets werkelijk op het spel. Niemand zal het Jenny kwalijk nemen dat ze de deur niet opendeed. Immers, er werd maar één keer aangebeld en Jenny had nooit kunnen weten dat het een kwestie van leven of dood was. En wat betreft haar toekomst: van meet af aan is duidelijk dat we te maken hebben met een uitzonderlijk getalenteerde arts en dat het dus met die loopbaan wel goed zal komen. Zo mist de film van Luc en Jean-Pierre Dardenne de spanning van de morele valkuilen waarmee de personages van hun meesterlijke Deux jours, une nuit (2014) te maken krijgen.
De spanning in La fille inconnue is realistisch; het leed is herkenbaar. Maar juist deze normaliteit rijdt de Dardennes dramaturgisch in de wielen. Jenny kán alleen maar goede beslissingen nemen: uitzoeken wie het slachtoffer was, dat is juist, het slachtoffer de rug toekeren en haar carrière bij het medisch centrum voortzetten, ook dat is juist. En bij het morele gelijk van Jenny zetten de regisseurs geen vraagtekens. Sterker, ze blijven van het begin tot aan het einde van het verhaal bij één idee, namelijk dat het zorgen voor mensen met kleine levens op zich ‘grootsheid’ impliceert. Dit is onmiskenbaar een politieke boodschap die in de huidige tijd alleen maar aan relevantie wint. Maar dat is de echte wereld. In fictie – in La fille inconnue – is dit een non-verhaal.
Te zien vanaf 20 oktober
Beeld: La fille inconnue, regie Luc en Jean-Pierre Dardenne (Cinéart)