Eerste associatie bij de eerste regels van Marlon Williams op Make Way For Love: Chris Isaak. Tweede associatie, nog geen twee regels verder, wanneer zijn stem de hoogte in gaat en de vingers traag over de snaren: nee, Roy Orbison. Met snik en al. Een snik met een galm erop.
Deze Marlon Williams, geboren in Christchurch, Nieuw-Zeeland op de laatste dag van 1990, blijkt al een heel oeuvre te hebben opgebouwd. Eerst met zijn band The Unfaithful Ways, groot in wording in Nieuw-Zeeland. Vervolgens als duo met countryzanger Delaney Davidson, met wie hij in drie albums de geschiedenis van country uitploos. Talloze lovende recensies en een paar grote prijzen in Nieuw-Zeeland. En daarna solo. Zijn debuutalbum van twee jaar geleden werd zeer goed onthaald, in Nieuw-Zeeland. Allemaal gemist en pas nu ingehaald – het cliché dat de wereld een dorp is geworden geldt voor die hele wereld, maar toch net iets minder voor Nieuw-Zeeland.
Die country van zijn vorige werk ademt zeker door op Make Way For Love. In de inkleuring af en toe, maar vooral in het (relationele) tranendal waarop het album is gestoeld. Wat Williams vervolgens doet – dúrft is misschien een betere term – is die emoties opblazen, en universeel maken. Heeft Williams niet gekregen in de liefde wat hij wilde? Dan is het nu: Nobody Gets What They Want Anymore. Dat dromerige duet met Aldous Harding is een verkenning van een niemandsland, ergens tussen de smartlap en Antony and the Johnsons. En ondertussen de even grote als zoekende woorden van het radeloze verdriet: ‘I cannot explain, emotions I can barely afford to contain/ You’re the same, you hide away from anything that turns you on/ Nobody gets what they want anymore’. Het eind van het nummer zou bij veel andere zangers werkelijk een brug te ver zijn. ‘What am I going to do when you’re in trouble/ And you don’t call out for me?’ Dit is regelrecht zelfmedelijden: zíj zit in de problemen, en híj vindt het vooral vervelend voor zichzelf dat zij hém niet om hulp vraagt. ‘Man up!’, zou je menige andere zanger toeroepen.
Maar niet Williams, want we zitten dan al bij nummer tien van het album, hebben al een nummer met de titel Love Is A Terrible Thing gehoord, hebben al lang aanvaard dat hier eigenlijk de jonge Werther zijn lijden bezingt: dat hij overdrijft en schmiert, maar wel mooi en invoelbaar. Op 19 oktober 1771 was het: ‘O, die leegte, die ontzettende leegte die ik hier in mijn borst voel!’ 247 jaar later in Nieuw-Zeeland voelt het allemaal niet veel beter.
Marlon Williams, Make Way For Love (De Konkurrent). Marlon Williams speelt op 13 april in Paradiso Noord