Het kind is ook in Steven Spielbergs politieke films nadrukkelijk aanwezig: het meisje met het rode jasje dat in Schindler’s List (1993) tijdens de razzia’s tegen de joden door de straten van Berlijn loopt; het zoontje van Abraham Lincoln in de gelijknamige film uit 2012, de kinderen van de hoofdpersoon in Bridge of Spies (2015). En nu het dochtertje van Ben Bradlee, hoofdredacteur van The Washington Post: terwijl de mannen en een enkele vrouw van de redactie thuis bij Bradlee (Tom Hanks) in een race tegen de klok door de duizenden pagina’s van de Pentagon Papers heen worstelen, loopt het kind heen en weer om limonade aan de zwetende en rokende reporters te verkopen. De clash tussen haar onschuld en de perversiteit van de volwassen wereld is schrijnend, wat het hele punt is: in Vietnam sterven duizenden jonge Amerikaanse soldaten terwijl oude mannen in het Witte Huis niets doen behalve zich aan de macht vastklampen.
Het is alsof Spielberg instinctmatig via het kind kijkt, en blijft kijken ook al ziet hij met zijn volwassen ogen dat corruptie en geweld ingekapseld zijn in de mens. The Post gaat over de wijze waarop de Amerikaanse regering sinds de jaren vijftig tegen het publiek heeft gelogen over de kans op succes in Zuidoost-Azië. Teruggebracht naar Spielbergs visie op de wereld: het ergste wat een kind kan overkomen is het ontmaskeren van de leugens van een volwassene, iemand die hij of zij blind heeft vertrouwd. Zo simpel zijn de kwestie Vietnam en de implicatie van de Pentagon Papers niet. Maar Spielberg vraagt van ons om ánders te kijken.
Deze nieuwe blik is die van Katharine Graham (Meryl Streep), uitgever van The Washington Post, die moet beslissen of de krant over de Pentagon Papers gaat berichten. Haar dilemma gaat over ‘elite integratie’: publiceren betekent dat ze haar kennissen in het Witte Huis, onder wie de persoonlijke vriend Robert McNamara, minister van Defensie, kapotmaakt. Katharine maakt immers deel uit van hetzelfde establishment dat ze in geval van publicatie zal ondermijnen. Maar niet publiceren zou inhouden dat ze de basisprincipes van de journalistiek met voeten zou treden. Om haar heen draaien al die mannen die haar adviseren Bradlee en zijn redactie het zwijgen op te leggen.
Ondertussen toont Spielberg het Oval Office van een afstand. Daar zien we een schaduw heen en weer lopen, een man die woedend telefoneert. Niemand van The Washington Post zet ooit weer zijn voet in het Witte Huis! Het is ‘Tricky Dicky’ die tekeergaat. Met dit soort mannen heeft Katharine haar leven lang te maken gehad, zegt Spielberg, maar nu weet ze raad met hen. Na het winnen van het proces over de rechtmatigheid van verslaggeving over de Pentagon Papers loopt Katharine op de trappen buiten het Hooggerechtshof tussen jonge vrouwen door die haar bewonderend bekijken. Dit is een statement over nú: mannen met zware baarden die wheelen en dealen en schreeuwen moeten verleden tijd zijn, zegt Spielberg. Deze vrouw heeft ons gered (tijdelijk, want al gauw komt die melding van een inbraak in het bureau van de Democratische Partij in het Watergate-gebouw). En het limonadeverkoopstertje heeft een ánder rolmodel gekregen.
Te zien vanaf 2 februari