De werkelijkheid ziet er anders uit. Wie een tijdje in Londen vertoeft kan daarover meepraten. Huisartsen zijn vriendelijk, maar fungeren toch vooral als veredelde apothekers of ziekenhuisreceptionisten. In ziekenhuizen loop je een gerede kans zieker te worden dan je al bent, zeker op de eerste hulp tijdens een uitgaansavond. Specialisten zijn er, behalve wanneer je ze echt nodig hebt. Het enige wat echt functioneert zijn de breedbeeld-tv’s in de wachtkamers.

Onlangs gaf de nieuwe minister van Volks­gezondheid Jeremy Hunt toe dat de door Danny Boyle bewierookte nhs niet geweldig functioneert. Tijdens een lezing zei hij dat zieke land­genoten te vaak ‘kilte, afkeer en onverschilligheid’ ontmoeten. Hij kwam met schrikbarende voorbeelden, zoals van een kankerpatiënt die vanuit zijn Zuid-Londense ziekenhuisbed de politie belde omdat hij tweederde van zijn lichaamsvocht verloren had, iets waar de verpleging niets aan deed.

Waarschijnlijk heeft de Conservatieve bewindsman een verborgen agenda. Hij behoort immers tot de politici die de zorg het liefst totaal hervormen, waarbij niet het continentale maar het Amerikaanse model als leidraad dient. Het treurige is dat de nhs – die op indirecte wijze door de belastingbetaler wordt gefinancierd – best kán werken. Dat heeft het verre verleden bewezen. Er is er geld genoeg, maar dat verdwijnt te vaak in de verkeerde zakken.

Tevens gaan er miljarden naar ondeugdelijke automatiseringsprojecten waar uiteindelijk alleen het bedrijfsleven wijzer van wordt. Ook voor letselschadeadvocaten is de nhs een lucratieve plek. Zo kreeg een verpleegster uit Edinburgh kort geleden 62.000 euro schade­vergoeding nadat ze tijdens het openen van het gordijn schouderpijn had opgelopen.

Naast verkwisting is er nog een ander manco, namelijk dat verpleegkunde in de jaren tachtig een academische studie is geworden. Dat heeft het onbedoelde gevolg gehad dat de jongere generatie het basale, verzorgende deel van hun roeping – praten met zieken, helpen bij het eten en het verschonen van de lakens – beneden hun stand vinden. Wellicht speelt ook mee dat ze geen ziekenhuispatiënten meer behandelen, maar ‘zorgconsumenten’.