Samen met zijn mede-actievoerders tegen de Franse atoomproeven in de Stille Zuidzee, Henk Haazen en Chris Robinson, wist de veelbekritiseerde Canadese ex-makelaar zich verleden week te onttrekken aan de Franse militaire bewakers van het Greenpeace-konvooi in de Pacific. In hun rubberen boten zouden ze zich nu in de buurt van de atol ophouden. Greenpeace beweert radiografisch contact te hebben met McTaggart. Hij zou zich in de buurt van de atol schuilhouden als menselijk schild tegen de voorgenomen proefexplosies. De Franse autoriteiten stellen echter dat het trio de boel in de maling neemt en ergens in een veilig oord verdere ontwikkelingen afwacht. Het is het voorlopige hoogtepunt in de publicitaire zenuwenoorlog tussen Greenpeace en de regering-Chirac.
De geschiedenis leert dat McTaggart niet in zijn eerste leugen is gestikt. In zijn autobiografie herschiep hij zijn catastrofaal verlopen carriere in het projectontikkelingswezen bijvoorbeeld tot een aaneenschakeling van klinkende successen, die pas ten einde kwam toen zijn milieugeweten begon op te spelen. Zulks zou ook het verhaalverloop zijn in de filmbiografie die over McTaggart is aangekondigd, ‘een moreel-politiek sprookje over een conservatieve miljonair-zakenman die blut raakte, een boot kocht en deze gebruikte om een nucleaire testzone in te gaan en in zijn eentje de Franse nucleaire proeven tegenhield’. In werkelijkheid was McTaggarts overstap naar Greenpeace de eerste juiste zakelijke stap. Greenpeace-medewerkers van het eerste uur als Pat Moore en Brian Metcalfe lagen van begin af aan met McTaggart in de clinch om het copyright op de naam Greenpeace. Ze bouwden een verschrikkelijke aversie op tegen de voormalige Canadese badmintonkampioen. Metcalfe omschreef zichzelf eens als een ‘dokter van Frankenstein die een monster gemaakt heeft’. En wel het monster McTaggart. Volgens Moore kwam Greenpeace onder McTaggart in een ‘extremistisch, antihumanistisch vaarwater’.
De voorgenomen Franse atoomproeven in de atol van de Pacific mogen echter ook gerust als extreem en antihumanistisch worden omschreven. Jacques Chirac mag er keer op keer op hameren dat aan de proeven geen enkel risico voor mens en milieu is verbonden, de gerechtvaardigde vraag van de tegenstanders waarom die proeven dan niet gewoon ergens voor de kust bij Bretagne kunnen worden gehouden, werd nooit beantwoord. Vers in het geheugen liggen nog de Amerikaanse atoomproeven in de Nevada-woestijn, als gevolg waarvan tal van grootheden uit het western-filmwezen, John Wayne voorop, voortijdig aan enge ziekten bezweken. Alleen al de vrees daarvoor zou een gerechtvaardigd beletsel zijn. Als de blufpoker van McTaggart kan bijdragen aan het om twee voor twaalf stoppen van de proeven, ingegraven of niet, verdient hij daarvoor hoe dan ook applaus.