Het behoorlijk zware thema van de existentiële angst van de moderne mens krijgt op een onverwachte manier gestalte in de figuur van de weerman op televisie. Eerst was er Phil Connors (Bill Murray) die in Harold Ramis’ meesterlijke film Groundhog Day uit 1993 verstrikt raakt in een vicieuze cirkel waarbij iedere dag zich eindeloos herhaalt. Nu is er Dave Spritz (Nicholas Cage) die in The Weather Man wordt geconfronteerd met de zinloosheid van zijn bestaan. Als weerman symboliseert zowel Connors als Spritz de crisis rond identiteit en cultuur in een wereld die alle schijn van diepgang heeft verloren.
The Weather Man is een opmerkelijke film van regisseur Gore Verbinski, die eerder het vermakelijke Pirates of the Caribbean maakte. Het script voor The Weather Man zit goed in elkaar, hoewel de toch wel episodische uitwerking ervan een minpunt is. Aan de andere kant zijn de acteurs uitstekend en blijft het sociale en psychologische commentaar tot aan het einde boeien. De film is een satire over celebrity, angst en vervreemding in een maatschappij waarin media en consumentengoederen centraal staan. Spritz werkt bij een televisiezender in Chicago. Zijn leven lijkt mislukt: gescheiden, met een tienerdochter die rookt en aan overgewicht lijdt en een tienerzoon die aan de drugs zit en ook nog wordt verleid door een volwassen, mannelijke hulpverlener. Om alles te verergeren sneeuwt het de hele tijd en gooien mensen op straat om de haverklap allerlei etenswaren naar Spritz toe. Dat doen ze omdat Spritz nu eenmaal een beroemdheid is, en beroemdheden, zo denken ze, moeten tegen een stootje kunnen. Immers, deze celebrities kiezen er toch voor om beroemd te zijn?
De symboliek van de objecten die Spritz iedere keer op zijn dure pakken krijgt, raakt de kern van The Weather Man. De weerman weet namelijk iedere keer feilloos het product te identificeren: dat is een Big Mac, en die frisdrank is afkomstig van Wendy’s.
Dat Spritz deze dingen weet, verbaast zijn vader, de beroemde schrijver Robert Spritzel, gespeeld door Michael Caine. De statige Spritzel representeert de oude wereld, de wereld van literatuur en kunst, een wereld die in niets lijkt op de wereld van zijn zoon, die zelfs zijn naam heeft veranderd in «Spritz», omdat dat beter overkomt tijdens het presenteren van het weer op ontbijttelevisie. Verbijsterd ziet Robert Spritzel, winnaar van zowel de National Book Award als de Pulitzer Prize, hoe een «Big Slurp» zijn zoon treft. Wat is dat? vraagt hij. Nou, zegt zijn zoon, dat is een Big Slurp, van Wendy’s.
Robert Spritzel mag dan niet weten wat Wendy’s is, hij heeft beter, veel beter dan zijn zoon door wat de tijdgeest inhoudt. En niets symboliseert de tragiek van de tijdgeest beter dan juist zijn zoon, die afgestudeerd is in de communicatiewetenschappen, die voor meteoroloog speelt op televisie en daarvoor ook nog een gigantisch salaris krijgt. «Dat», zegt Robert Spritzel met snijdende ironie, «is nou behoorlijk een Amerikaanse prestatie.»
De Engelse acteur Caine schittert in de rol van Spritzel, vooral in scènes samen met Nicholas Cage. Het contrast tussen Caines ingetogen, stijlvolle manier van praten en de extraverte, vulgaire Cage werkt heel goed om het thema van diepgang versus oppervlakkigheid te benadrukken. Hoe Spritz ook zoekt naar iets van betekenis, hij vindt alleen maar snelheid en willekeur. Hoe kun je nou voorspellen van welke kant de wind zal waaien, vraagt hij desperaat. Het is alleen maar wind, en de wind waait overal naartoe. Het sterke aan de film is dat deze houding het karakter van Spritz tot aan het einde tekent, als hij een dure baan bij het nationale ontbijtprogramma Hello America accepteert en naar New York verhuist. Daar wordt hij nog beroemder. Geen schuldbekentenis, geen verlossing, geen karakterontwikkeling. Slechts de realiteit: dit is het moderne leven. En er is geen ontsnappen mogelijk.
Te zien vanaf 11 mei