Want Glee, waarin brave middelbare-schoolleerlingen iedere week een musical opvoeren en waardevolle ‘levenslessen’ leren, is inderdaad de meest tenenkrommende tv-dramaserie in vele jaren. Je vraagt je onwillekeurig af in wat voor sprookjeswereld de naïeve personages wonen. Zingen en dansen en lief zijn voor elkaar uitgerekend tijdens de meest stormachtige, anarchistische van alle levensfases? Bij tieners is vrolijkheid vaak een rookgordijn; onder de oppervlakte borrelen soms duistere motieven. En dát laat deze nieuwe verfilming van de oude televisieserie 21 Jump Street op uitstekende wijze zien.
In 21 Jump Street, dat eind jaren tachtig min of meer overal was te zien, was een van de hoofdrollen voor Johnny Depp, lang voordat hij echt beroemd werd. In de serie is hij een van de jonge agenten die zich als middelbare-schoolleerling voordoen om zo misdaden op te lossen waarbij tieners betrokken zijn. Hoewel de verhalen eenduidig zijn, kun je achteraf wel zeggen dat de serie op een prettige manier serieus is over zware thema’s als drugsgebruik, geweld en seks. 21 Jump Street werd geproduceerd door Stephen J. Cannell, een van de grote namen in de geschiedenis van de Amerikaanse populaire televisie en maker van onder meer Baretta en The A-Team.
Boeiend is om te zien hoe weinig tot niets van de methode-Cannell terug te vinden is in de filmversie van de vrij onbekende regisseurs Phil Lord en Chris Miller. Waar de stijl van de serie rechttoe-rechtaan was, daar is de film juist zelfbewust en referentieel. En vooral ondermijnend. Brave Glee-achtige kinderen zijn in 21 Jump Street inderdaad onwaarschijnlijk blij, maar al gauw blijkt dat de hagelwitte, nicotinevlekvrije tanden en goede bedoelingen over álles slechts een rookgordijn vormen waarachter allerlei corrupte gevoelens en lage driften schuilen. Zo blijkt dat de meest blije van de kids een ordinaire drugsdealer is.
Tegenover de Glee-kids staan de nieuwe undercoveragenten van Jump Street, Schmidt (Jonah Hill) en Jenko (Channing Tatum). De eerste was een nerd tijdens zijn middelbare-schooltijd, de tweede was een populaire, sportieve jongen. Deze clichés krijgen een ironische dimensie, verwoord door kapitein Dickson die zegt: ‘Embrace your stereotypes!’ Dat is inderdaad het devies: in de sociale omgeving van de school moeten Schmidt en Jenko zich gedragen als hedendaagse tieners. Het verhaal krijgt diepte doordat beide personages zelf een trauma aan hun schooltijd hebben overgehouden. Om de zaak op te lossen moeten de agenten niet alleen in deze nieuwe omgeving overleven, maar worden ze eerst met hun eigen verleden geconfronteerd. Dat gebeurt aan de hand van een serie hilarische, actierijke set pieces waarin alle clichés van de buddy cop movie de revue passeren, maar waarin deze conventies op fijnzinnige wijze op z’n kop worden gezet.
Te zien vanaf 21 juni