TELEVISIE – Walter van der Kooi

The School
Een guilty pleasure is de realityreeks The School bij BNN. Channel 4-productie uit 2011, Educating Essex, waarvoor een middelbare school volgehangen was met onbemenste camera’s die het dagelijks leven van leerlingen en docenten binnen de muren volgden. BNN nam eerst het format over door zelf De school te maken op een dappere Alkmaarse scholengemeenschap – de enige die camera’s aandurfde. Dat vond ik in 2014 een goed programma, inzicht gevend in eeuwige problemen rond kennisoverdracht aan pubers maar nog meer in eigentijdse varianten daarvan, geconcentreerd rond de smartphone. Nu brengt BNN het origineel en dat is zowel anders als verwant.

Het andere zit in het specifiek Britse (uniform, omgangsvormen) en de kracht van het centrale personage. Wat dat laatste betreft: hoe interessant ook sommige Alkmaarse docenten waren, een unieke persoonlijkheid als onderdirecteur Mr. Drew was er niet bij. Hij is zowel de persoon als de draad waaraan de serie hangt. Zie hem staan in de hal, elke vorm van afwijkende kleding of gedrag genadeloos, scherpzinnig, onuitstaanbaar, geestig, sarcastisch vaststellend en corrigerend. Met superieur taalgebruik, met onbreekbare volharding. Een karikatuur van zichzelf. En van schijnbaar achterhaalde opvattingen over autoriteit en pedagogiek. The Man You Love To Hate. Een gruwelijke maar ook geweldige collega wiens hart geheel voor leerlingen en school klopt. Die zelfs bewonderd wordt door leerlingen die hij het hardst valt. En voluit bemind door zijn baas, de directeur, die nog verder gaat dan Drew in het kansen blijven geven aan jongeren die het zonder diploma nooit gaan redden, maar die er tegelijk alles aan doen je het als docent en school onmogelijk te maken dat doel te verwezenlijken. Zeker als naast algemene puberteit specifieke huiselijke ellende een rol speelt. Natuurlijk krijgen ook hier niet alleen de meest opvallende docenten maar ook de meest opvallende leerlingen de meeste aandacht. Wat vertekenend is. Maar het is soms geweldige televisie, die onderstreept hoe belangrijk, mooi en moeilijk onderwijs kan zijn. En hoezeer naast kunde liefde (voor leerling – ook de moeilijkste – voor stof, voor overdracht) daarbij onmisbare voorwaarde is.

BNN, The School, zondags, NPO 3, 19.00 uur. Aflevering 7 en 8 nog te gaan. Aflevering 6 nog via Uitzending gemist.

Koken met Van Boven
Benieuwd ben ik naar Koken met Van Boven. Yvette van Boven is succesvol kokkin en eetschrijfster en producent Stormy Minutes (ook verantwoordelijk voor Taarten van Abel en Maartens Moestuin) laat haar tien afleveringen aan de slag gaan met gans het proces van verwerven van ingrediënten tot het opeten van het eindresultaat, samen met haar leveranciers.

Gans is trouwens ook een van de gerechten die ze gaat bereiden, net als pesto van het door tuiniers gehate en door haar zelf geplukte zevenblad. En wat te denken van uit de duinen gehaalde groene asperges? Met afgeprijsd fruit van de supermarkt schijnt ze ook wonderen te verrichten. Smakelijk kijken, hopelijk.

Koken met Van Boven, VPRO, dagelijks van 17 tot en met 21 en van 24 tot en met 28 augustus, NPO 2, 19.25 uur.

DRAMASERIE – Gawie Keyser

Nauwelijks bekomen van het pas uitgezonden slot van seizoen twee van het fenomenaal mooie True Detective – verderop, spoilers – lees ik dat de nieuwe serie van David Simon, schepper van het baanbrekende The Wire, (2002-2008) bij ons al in de nacht van aanstaande zondag op maandag op televisie komt, tegelijk met de première in Amerika.

Show Me A Hero is een zesdelige miniserie over de multiculturele samenleving in de New Yorkse voorstad Yonkers. Luidens een persbericht van HBO speelt Oscar Isaac, bekend van J.C. Chandors recente A Most Violent Year, de rol van een jonge burgemeester die tijdens het bouwen van huizen voor mensen met lage inkomens te maken krijgt met politici, activisten en gewone burgers. Naast Isaac zijn Catherine Keener, Alfred Molina, Winona Ryder en Jim Belushi te zien in belangrijke rollen. De serie is gebaseerd op het gelijknamige boek van Lisa Belkin.

Waar de eerste reacties op Show Me A Hero overweldigend positief zijn, daar zijn critici behoorlijk teleurgesteld in het tweede seizoen van het pas geëindigde True Detective. Kritiekpunten zijn een overdreven complex verhaal, clichématige personages en de niet bijster vernieuwende stijl van neo-noir gesitueerd in de overbekende setting van de grote stad, Los Angeles.

Ik weet niet of deze critici de serie zo hebben bekeken, maar in de twee hoofdpersonages, de gevallen detective Ray Velcoro (Colin Farrell) en de gangsters Frank Semyon (Vince Vaughn), zie ik vooral de tragische figuren in de romans van moderne noir-schrijvers als James Ellroy, Dennis Lehane en Michael Connolly terug. En die maken zich stuk voor stuk ‘schuldig’ aan nauwelijks te volgen verhalen, geijkte karakterisering en het idee van de ‘levende’ stad als ‘personage’. Sterker, al deze dingen hóren bij dit soort verhalen, zoals Nic Pizzolatto, schepper van True Detective, zonder twijfel weet, aangezien hij zelf romanschrijver in dit genre is.

De vraag rijst of True Detective, seizoen twee, dan té literair is, in die zin dat de afleveringen samen een roman vormen waarvan het lezen, net zoals bij Ellroy, Lehane of Connoly, voor een groot deel afhangt van de capaciteit van de lezer mee te gaan in de gebruikte conventies.

Hoe dan ook, de slotaflevering is een meesterwerk: de dood van Velcoro en Semyon, hoe voorspelbaar ook, vormt het sluitstuk van een spanningsboog waarin verlossing voor beide mannen pijnlijk dichtbij lijkt. Uiteindelijk gaan ze ten onder aan hun eigen nobiliteit, Velcoro omdat hij nog een keer zijn zoontje wil zien, Semyon omdat een gangster het durfde aan zijn nette pak te komen. Nee, dit soort mannen, tot in den treure melodramatisch, kunnen niet overleven in een harde maatschappij waarin machtsmisbruik en het grote geld alles overheersen.

Goedbeschouwd was dat ook het lot van de detectives in The Wire, David Simons revolutionaire serie over de relatie tussen mens en maatschappij die nog altijd maatgevend is voor modern televisiedrama. Na het succes van The Wire werd Simon toenemend kritisch over de rol van politici, economen en bankiers. Hij reisde de wereld over en hield speeches waarin hij striemende aanvallen op het kapitalisme deed. Ongelijkheid tussen mensen van verschillende afkomst staat wederom centraal in zijn nieuwe serie. Als Show Me A Hero maar half zo goed als The Wire is, dan gaan wij komende week op televisie nog wat beleven.

Het volledige tweede seizoen van True Detective is nu on demand te zien bij HBO. Op 17, 24 en 31 augustus zendt HBO steeds twee afleveringen van Show Me A Hero uit. Daarna zijn ze on demand te zien.

**POPMUZIEK – Leon Verdonschot

Dr. Dre**
Er daar was ineens het nieuwe album van Dr. Dre alsnog: Compton: A Soundtrack by Dr. Dre. Nou, dat is niet helemaal waar: het derde (en laatste) album dat de legendarische hiphopproducer al jaren aankondigt, bleek hij (vooralsnog) te hebben weggegooid. Hij had de geest gekregen om een compleet nieuw album te schrijven en op te nemen, met bijval van de hiphopsterren die onder zijn vleugels wereldberoemd werden (Kendrick Lamar, Snoop Dogg, Eminem) en relatief nieuwe talenten die dat hierna vast snel zullen worden. In De Groene van volgende week een bespreking van het album, dat eind volgende week officieel verschijnt. Tot die tijd is het aardig om te kijken naar een voorproefje van de film die Dr. Dre de inspiratie voor zijn album opleverde (en 3 september in Nederland gaat draaien): Straight Outta Compton, over het zeer invloedrijke hiphopcollectief N.W.A.:

BoySetsFire
De beste emocoreband ter wereld, BoySetsFire uit Delaware, komt volgende maand met een nieuw album, het tweede sinds de band rond Nathan Gray in 2010 het uitstekende idee opvatte om zichzelf opnieuw op te richten (in die zin had De Dijk gelijk toen ze jaren geleden een ‘sabbatical’ aankondigden: vrijwel alle bandsplits blijken uiteindelijk niets dan een sabbatical). Het titelloze album lijkt, uit voorproefjes die uitlekten, aanmerkelijk minder politiek geëngageerd te zijn dan de voorgaande albums. De contrasten tussen het ziedende harde werk en de extreem melodieuze, bijna ronduit poppy kant van de band is daarentegen groter dan ooit. En Nathan Gray blijft een van de weinige zangers in het genre die beide kanten vocaal aan kan, en nooit vervalt in het vervelende mekkertoontje dat zoveel melodieuze punkzangers hanteren. Zijn teksten zijn (naast lang) altijd lezenswaardig, of ze nu de mondiale politiek of zijn privé-besognes behandelen. Voor de single die het album voorafgaat, Cutting Room Floor, verzon de band een even originele als sympathieke promotieactie: het nummer werd gepost op de Facebook-pagina van een willekeurige fan.

De gelukkige bleek een Duitse jongen. Deze Marcel Geminn zag de afgelopen dagen duizenden fans van BoySetsFire langskomen op zijn Facebook-pagina. En hier nog een keer het allermooiste nummer dat BoySetsFire ooit schreef: My Life in the Knife Trade, in een akoestische versie. Met de politieke boodschap in kleine letters op de gitaar.

2 oktober, Melkweg, Amsterdam