De mooie, 27-jarige Chelli (Liron Ben Shlush, tevens scenarist van de film en echtgenote van regisseur Korman) woont in een appartement in Haifa waar ze ook de zorg heeft voor haar gehandicapte zus, de 24-jarige Gaby (Dana Ivgy). Op de school waar Chelli als bewaker werkt ontmoet ze Zohar (Yaakov Daniel Zada), een aantrekkelijke gymleraar met wie ze een relatie krijgt. Het lijkt voorspelbaar: romantiek en het zorgen voor Gaby gaan moeilijk samen.

Maar eerst even terug: in een paar scènes schetst Korman de band tussen Chelli en Gaby. Ze hebben elkaar nodig. Ouders zijn er niet, behalve een moeder die een enkele keer langskomt en dan ook meteen een kopstoot van Gaby krijgt, iets wat de gehandicapte jonge vrouw vaker doet. Het is net alsof buitenstaanders niet passen in het samenzijn van de twee zussen. Ze begrijpen elkaar. Wanneer Chelli haar zus in bad doet en lollig met de douchekop water in haar gezicht spuit, vraagt ze: vind je dat grappig, debiel? Ja dat vindt ze grappig, en Chelli ook. Deze intimiteit uit zich juist op lichamelijke wijze. Ze slapen samen, dicht tegen elkaar aan liggend. In hun slaap liefkozen ze elkaar. Het is bijna een idyllisch leven.

Twee ontwikkelingen brengen verandering: de ontluikende liefde van Chelli voor Zohar, en het besluit van Chelli om Gaby een paar dagen per week naar een dagverblijf voor gehandicapten te brengen. Langzaam blijkt dat Chelli meer dan Gaby last heeft van deze storende factoren. Zohar blijft steeds vaker slapen, en wanneer Gaby ’s nachts bij hen komt liggen, uit een soort onbewust verlangen naar de warmte van het lichaam van haar zus, dan vindt Chelli dat goed. Maar Zohar wordt boos. Zijn vraag: wil je dan dat ze ziet hoe we seks hebben?

Bijna ongemerkt ontwikkelt zich langs deze verhaallijn een complex thema: de seksualiteit van Gaby wordt een punt, en hiermee ook de vraag hoe ‘normaal’ ze dan is, of hoe normaal ze moet worden behandeld. Hoe verschilt óns leven dan van dat van Gaby? De antwoorden zijn niet eenduidig. Maar ze zijn er, verstopt in verhaalontwikkelingen die schokkend lijken, maar die later in de film een geheel andere betekenis krijgen: Zohar die tegen Chelli zegt dat ze haar zus moet laten wanneer die naast hen op de bank begint te masturberen, Zohar die graag met Gaby in de ballenbak speelt.

In Next to Her is vooringenomen zijn – het idee dat het leven voorspelbaar of hanteerbaar is – slechts de oppervlakte. Waar het hier echt om gaat zijn de verschrikkelijke toevalligheden die het leven van de personages overheersen. Stap voor stap confronteert Korman ons met de eigen vooroordelen. En in het laatste half uur van de film zijn de bordjes verhangen: wij kijken niet meer naar de film, de film kijkt naar ons.

Te zien vanaf 28 april