Om de juiste respons uit zijn actrice te halen, schreeuwt een regisseur tegen haar tijdens het draaien van een scène in Taipei. Hij slaat de actrice in haar gezicht en knijpt haar keel dicht. Dat werkt. De geshockeerde jonge vrouw, Nina Wu, speelt tijdens de volgende take met precies de juiste intensiteit. Woede, verdriet en angst druipen van haar performance af. De film is een hit, de jonge actrice wordt beroemd. Maar tegen welke prijs dit succes komt, is de vraag in Nina Wu.
Behalve de sterk acterende Wu Ke-xi in de hoofdrol, valt vooral de afstandelijke vormgeving op in de film van regisseur Midi Z, die werd geboren in Myanmar maar inmiddels werkzaam is in Taiwan. In de montage koppelt hij ogenschijnlijk tegengestelde beelden aan elkaar om vorm te geven aan de thematiek. Bijvoorbeeld: een hagedis aan de binnenzijde van een lampenkap gevolgd door een shot van Nina’s voeten. Het effect van deze overgang is dat de hitte die de hagedis voelt, wordt overdragen aan het lichaam van de actrice. Daar draait alles om in dit verhaal: hitte en lichamen. Doorgaans is het borrelende geluid van kokend water hoorbaar en zijn veel scènes overgoten met een rode gloed, alsof de temperatuur constant oploopt naarmate de vertelling vordert, niet alleen in praktische zin, maar ook wat betreft de mentale crisis waarmee Nina kampt.
Wat we zien is niet altijd wat er echt is gebeurd: langzaam wordt duidelijk dat Nina zwaar getraumatiseerd is. Wanneer duidelijk is dat ze aan waanbeelden lijdt, krijgt de opvallende cameravoering van de film nog meer betekenis, zoals aan het begin wanneer een metro een tunnel binnenrijdt. Deze beweging ‘naar binnen’ keert terug, ook in een achtervolgingsscène waarin Nina moet vluchten en de camera haar ‘achtervolgt’. De manier waarop eenzaamheid en angst vorm krijgen in deze film, doet denken aan Roman Polanski’s Repulsion (1965), waarin Catherine Deneuve de rol speelt van een vrouw die seksueel contact weerzinwekkend vindt en vervolgens een moord pleegt. Met dit in gedachten komt de scène in Midi Z’s film, waarin Nina belaagd wordt door de regisseur van de film waarmee ze doorbreekt, in een nieuw licht te staan. Tijdens het kijken moest ik onwillekeurig denken aan hoe het op die set van Polanski’s film eraan toe zou kunnen zijn gegaan, aan hoe die schitterende performance van Deneuve precies tot stand kwam.
Nina Wu gaat specifiek over #MeToo in de wereld van vermaak: over het geweld dat mannen vrouwen aandoen, en over het geweld dat vrouwen zichzelf aandoen om geld en roem te verwerven. Dat laatste: in een bizarre scène onderwerpt Nina zich ter voorbereiding van de publiciteitscampagne van haar film aan een machine die lichaamsvet doet ‘wegsmelten’.
De apotheose vindt plaats in een hotelkamer met nummer 1408, een verwijzing naar een kort verhaal van Stephen King. Ook hier: horror. Nina, verleidelijk gekleed in een rode jurk, doet auditie. Er staat een camera. De producer kijkt toe. Hij schenkt glazen wijn. De rest valt in te vullen, zou je zeggen, maar hier zien we exact wat er dan gebeurt.
Te zien vanaf 10 oktober