De rococo is aangebroken in de elektro nische muziek. Na de renaissance van de house/techno en de barok van de IDM (Intelligent Dance Music) zit er in de breakcore van Venetian Snares bijna geen moment rust meer. De Canadees Aaron Funk is flink bij de kladden gegrepen door een horror vacui.

Twee maanden geleden zag ik hem voor het eerst optreden. Hij maakt muziek onder de naam Venetian Snares. Met zijn ruige baard, primitieve kop, enorme gestalte en wilde haardos lijkt hij op een holenmens. Achter de draaitafels stond hij te molen wieken met zijn armen om het publiek nog enthousiaster te krijgen. Tussen de toeschouwers stonden gabbers, elektronicaliefhebbers en fans van heavy metal. Alles wat een voorliefde heeft voor extremen trekt naar Vene tian Snares. Dus komen er rare mensen op hem af. Drie van hen keken zelfs niet meer naar de artiest. Voor de grote luidsprekers stonden ze met hun hoofd te schudden. Er waren gelukkig geen strenggelovigen in de zaal: niemand had ze nog van de heilige overtuiging af kunnen brengen dat ze bij een satanisch gebeuren aanwezig waren. Aaron Funk is ook niet echt de ideale schoonzoon. Na een flinke dopeverslaving heeft hij nu regelmatig kortsluiting in zijn hoofd en kampt met epileptische aanvallen. De chaos in zijn hersenen vertaalt hij naar zijn muziek.

Venetian Snares brengt minstens twee albums per jaar uit gevuld met een nerveus ratelend elektronisch geluidsspectrum. De muziek met gemiddeld tien verschillende geluidjes per seconde lijkt irritant en gek makend om naar te luisteren en dat is het voor sommigen ook, maar breakcore is een logische volgende stap in de lijn hardcore, drum & bass en IDM. Het hardcore-adagium «drill die bass» (hevig vervormde pompende en beukende basdrums in drilboortempo) wordt vermengd met kniplustige experimenteerdrift. Daar blanco naar gaan luisteren heeft hetzelfde effect als plotseling een kermis aantreffen op het kloosterterrein tijdens een retraite.

Op het nieuwe album Huge Chrome Cylinder Box Unfolding staat als twaalfde nummer Bent Annick. Dat is moeilijk verteerbare kost. Niet iets om bij te ontspannen, maar met een gunstig gemoed zijn dit wel de nummers die tot de conclusie leiden dat Venetian Snares een van de meest avontuurlijke en verrassende muzikanten is in het elektronische genre van dit moment.

Door de hoge instapdrempel kan Aaron Funk een plaatsje in de hitlijsten wel vergeten. Hij maakt het zichzelf daarbij alleen maar moeilijker door zoveel muziek uit te brengen. Zijn albums zijn behoorlijk wisselend. Soms is het briljant en soms zijn het broddelwerkjes. Huge Chrome Cylinder Box Unfolding mag in de subtop geplaatst worden van de nu al imposante lijst van Venetian Snares-uitgaven in de vijf jaar dat hij bezig is. Op dit laatste album is er wat meer ruimte voor rustige melodielijntjes onder het eclectische geratel. Venetian Snares is in die melodie nog niet zo’n meester als Aphex Twin, de Michelangelo van de elektronische muziek, maar het is toch een leuke wending dat Funk eens een iets andere weg inslaat. Op nummers als Ion Divoy, Cadmium Lung Jacket en Vida etaleert hij zijn klasse als geluidjesplakker, andere nummers doen dan weer wat over bodig aan.

Met dit album laat Venetian Snares zien nog steeds de voorhoede te vormen van de extreme elektronica. Misschien wijst hij zelfs de weg naar neoclassicisme in de elektronische muziek. Voor oktober staat alweer een uitgave met zes nieuwe nummers gepland.

Planet Mu/Lowlands, € 20,-