De eerste mogelijkheid was het Europees kampioenschap begin deze maand in Oostenrijk. Daar faalde Nederland, werd geen Europees kampioen maar slechts vijfde. Nu resten de volleyballers nog twee toernooien. Falen ze ook bij die gelegenheden, dan moet de Olympisch kampioen van 1996 hopen op een uitnodiging via een van de twee zogenaamde wilde kaarten (wild cards). De internationale volleybalfederatie geeft de ene wilde kaart weg. Nederland rekent als regerend Olympisch kampioen en via een uitgebreide lobby op een coulante behandeling bij de toewijzing van die ene wilde kaart. Dat lijkt me nog enigszins logisch, ja zelfs normaal. Voor de tweede wilde kaart is Nederland kansloos. In NRC/Handelsblad van maandag 13 september lees ik dat de tweede wordt vergeven door de Japanse televisie, omdat volleybal in Japan zo populair is en de Japanse televisie veel geld voor de rechten over heeft, uiteraard alleen als Japan deelneemt.
Inmiddels hebben Canada en Spanje ook al toegezegd ruim te willen betalen voor de tv-rechten van het Olympisch volleybaltoernooi als hun ploeg mag meedoen. Zo'n aanbod valt niet te verwachten uit Nederland. De NOS toonde de afgelopen tijd weinig interesse voor het volleybal, schrijft NRC/Handelsblad. Zo volgt de sport keurig het spoor van Paars. Werkenden gaan binnenkort in het ziekenhuis voor werklozen, grote landen met rijke televisiestations bepalen deelname aan de Olympische Spelen. Over tien jaar is ook dat normaal.