Het begon met een column van Fleur voor FAB Magazine, waarin ze schrijft over de whatsappgroep van haar, Léon en Geert (‘dat is overigens iets heel onschuldigs en niet iets seks-sekte-achtigs hoor’). Ze appen over de Polen in het Eurovisie Songfestival (positieve punten!), Geert stelt voor dat ‘de twee singles’ de uitslagen samen kijken, Fleur belandt op Léons bank, ‘wijntje erbij, hapjes en nootjes ook’. Van het een komt het ander en nu is ze ‘hoteldebotel gelukkig’ met haar donkere god. En dat al twee hele weken.
‘Hardstikke fijn voor je……….je verdiend het’, schrijft Willemientje in de comments. ‘Jemig, en eentje met Noord-Afrikaans bloed nogwel!’ schrijft PISTOLENPETE.
‘Valt tegen Fleur verliefd worden op een donkere man. Er zijn zoveel mooie blonde mannen, die in dit land thuishoren, maar veel geluk,’ vindt DAMEER.
Later op de dag verschijnt er een filmpje op Geenstijl, waarin de twee hand in hand de Tweede Kamer uit komen gelopen. ‘Ze is fantastisch, echt helemaal geweldig. Fantastisch’, zegt Léon, en: ‘In de avonduren hebben we gezellige diners.’
Dan geven ze elkaar een kusje zoals twee giechelende prepubers dat doen in het kader van een spelletje flesje draaien.
Meer nog dan het gebrek aan enige professionaliteit treft me het infantiliteitsgehalte van deze vertoning. Zonder reserves kotsen deze twee politici allerlei intiems over ons uit, kinderlijk, alsof ze nog niet weten wat je wel en niet publiek moet maken. Het deed me denken aan mijn neefjes en nichtjes op de middelbare school, die hun relatiestatus updaten op Facebook als het twee dagen aan is en nét te intieme badkamerfoto’s plaatsen van zichzelf en hun geliefde.
De meeste pubers leren op den duur dat sommige dingen misschien beter niet het internet op kunnen worden geslingerd. Bovendien ontwikkelt de notie van wat liefde inhoudt zich langzaam van een cliché tot een iets reëlere versie. Bij Fleur en Léon lijkt een en ander akelig te zijn gestagneerd. Het hele gedoe is zo potsierlijk dat het allemaal een grap lijkt, maar het is de werkelijkheid, of in elk geval een werkelijkheid, en ik lach erom maar tegelijkertijd zou ik willen dat die niet bestond. Dat ik met rust gelaten werd door deze idiote partij met haar idiote politici en haar idiote schaamteloosheid.
Toen ik het filmpje nog eens keek (als kind rook ik ook wel expres aan hondendrollen om me ervan te verzekeren dat ze nog steeds stonken) begon ik te vermoeden dat het alsnog doorgestoken kaart was. Misschien kwam het door dat ‘in de avonduren hebben we gezellige diners’ – dat zég je niet. ‘Blonde cupido’ Geert had net een zetel verloren in het Europese Parlement terwijl hij was uitgegaan van 25 procent winst. Er was een documentaire uitgezonden waarin gedesillusioneerde ex-PVV’ers vertelden over Geerts obsessie met de Efteling-attractie de Droomvlucht, Martin Bosma had een boek geschreven dat zelfs Geert niet door de beugel vond kunnen. Er was, kortom, wel wat om met de mantel der liefde te bedekken. Met Fleur en Léon, nu, kan de PVV tenminste weer gezelligheid uitstralen, collegialiteit, verbroedering. Way to go, Geert, I get it. En Fleur heeft het natuurlijk ook allemaal hardstikke verdient.