Ik ben nu een jaar alleen en mijn vrienden nemen het mij kwalijk als ik zeg dat ik me al een jaar eenzaam voel. «Jij bent niet eenzaam, moet je zien hoe veel je werkt, hoeveel mensen je ziet. Je neukt niet, dat noem jij eenzaamheid.»
Of ze gelijk hebben of niet doet niet ter zake, eenzaamheid is namelijk taboe. Waarom eigenlijk? Volgens mij is alles taboe waarvan je vindt dat je er zelf niets aan kunt doen. Eenzaamheid is niet leuk, ligt aan mezelf, maar volgens mij ligt de schuld bij de buitenwereld omdat ik meen dat men niet de juiste aandacht aan me besteedt.
Praten over de dood is een taboe. Aan de dood kan ik niets doen. Een vriend die kanker heeft, dat is mijn schuld niet. Toch?
Seks, daar kun je zelf iets aan doen, maar als je het niet hebt, is het een taboe-onderwerp, omdat je daar niets aan kunt doen. Je wilt wel, maar het gebeurt niet. Hoe komt dat? Laten we het daar maar niet over hebben.
Laatst kreeg ik een e-mail van een vrouw die het mij kwalijk nam dat ik, vlak voordat ze in het vliegtuig stapte, begon te spreken over vliegrampen. «Ik heb zeven uur in angst gezeten. Ik begrijp wel dat je het grappig bedoelde, maar toch ben ik nooit zo bang geweest. Dat had je me niet mogen aandoen.» Volkomen gelijk. Over rampen soll mann nicht sprechen. Het is taboe, vlak voor een vliegreis.
Zo praat je met een zwangere vrouw niet over het Down-syndroom, de kans op miskramen, de mogelijkheid van een doodgeboren kind, allemaal zaken die jouw schuld niet zijn, waaraan je niets kunt doen als het je overkomt en waarover je dus niet praat.
De gedachte dat alles taboe is waaraan je niets kunt doen, heeft twee aardige consequenties. Het taboe wordt opgeheven als je er wel iets aan kunt doen. Een vrouw die zwanger is, kan via een vruchtwaterpunctie iets over de vrucht weten. Het hele gen-onderzoek kraakt aldus een aantal taboes. Je vraagt je niet graag af of je kanker kunt krijgen. Door dat onderzoek moet dat taboe doorbroken worden. Je kunt er iets aan doen.
Met de dood idem dito. Op het moment dat mijn moeder naar het ziekenhuis ging, moesten we toch praten over euthanasie. Dat taboe moest doorbroken worden, we konden er iets aan doen.
Een andere consequentie van de regel dat een taboe datgene is waar je zelf niets aan kunt doen, is dat het welbewust doorbreken van het taboe humor kan opleveren en problemen en vaak beide tegelijk.
Neem God. God besliste alles, daar kon je niets aan doen, dat overkwam je. Op het moment dat je dat doorbreekt, krijg je problemen met de wet, de kerk, je omgeving, terwijl je er tegelijkertijd erg grappig over kunt doen.
Seks. De meeste grappen gaan over seks taboedoorbrekend maar hoeveel mensen vertellen uitgebreid hoe ze zelf neuken? Is taboe. Schrijven en praten over seks kan nog steeds in sommige gevallen tot problemen leiden. Ik heb gemerkt dat het menselijk gevoel buitengewoon populair is, maar dat nergens zo wordt gediscrimineerd als op dat gevoel. Nare gevoelens moordzucht, geilheid, eenzaamheid, pedofilie, promiscuïteit, verdriet, sadomasochisme zijn eigenlijk taboe.
Liefde, romantiek, tederheid, begaanheid zijn daarentegen erg in de mode.
Eigenlijk ben ik op dees aarde voor die nare gevoelens.