Op hiphopgebied was 2014 niet zo’n intimiderend goed jaar als vorig jaar (al was het wel onmiskenbaar het jaar van Typhoon, en was dat tweede album van Run The Jewels erg goed), maar op de valreep is Ronnie Flex in dat genre de gedroomde uitsmijter van het jaar.
Of nou ja, hiphop. Geen idee wat Ronnie Flex eigenlijk maakt. Hij rapt, hij zingt en vooral gooit hij graag dezelfde effecten over zijn stem als Kanye West en iedere r In openingsnummer Spaarpot zet hij maar meteen de toon: zijn stem is grondig door de vocorder gehaald, zijn beats zijn vet en soms ronduit lomp, en hij is niet bepaald bang voor de kauwgumballenpopartiest in zichzelf.
Als hij al met iemand vergelijkbaar is, is dat in de verte met De Jeugd van Tegenwoordig, maar vooral met Jebroer, die dit jaar ook indrukwekkend debuteerde en op wiens album Ronnie Flex ook al opdook, onder meer in de hilarische rampestamper Dansen als bejaarden, dat duidelijk teruggreep op de gabbertraditie waar Ronnie Flex ook graag naar verwijst. Hier weerklinkt de nieuwe generatie Nederhop, voor wie credibility geen enkel criterium meer lijkt, en die dus klinkt als gretige jonge mannen die precies doen waar ze zin in hebben, zonder zorgen over verondersteld goed en fout.
Diezelfde vrijpostigheid als Jebroer demonstreert Ronnie Flex dus ook, eveneens in zijn teksten. Het leidt ertoe dat ontroering of kwetsbaarheid geen doel op zich is: het is soms gewoon de bijvangst van een bijna achteloze eerlijkheid. In Zusje gaat het over een jeugdliefde en haar vroegere gebrek aan aandacht op school ‘omdat ik nog een broodtrommel had’. Ronnie Flex zingt over Google Maps, want hij wil ‘op de maan staan en dansen met de sterren’. Nigger.
De combinatie van onbeschaamde kitsch, onmiskenbaar talent en een hoorbaar lak aan (of misschien nauwkeuriger nog: onwetendheid van) gangbare afbakeningen, leidt tot een album waar de geestdrift vanaf spat. De tori (straatwoordenboek: ‘1. Verhaal 2. Een ding 3. Als je even niet op de naam van iets komt, als in “dinges”’) maakt Ronnie moe, zingt hij, en vervolgens komt hij met het fraaiste dreigement van dit jaar: ‘Ik hoop dat de kogels door je voortuin vliegen/ Jij en je laptop naar de gallemiezen’.
Ik schiet je laptop kapot: welkom in het universum van Ronnie Flex. Als hij een meisje complimenteert met haar tanden, zijn die ‘nog witter dan een lijntje’. De ‘diamanten in haar gezicht’ zijn haar ogen. En zelf is hij ‘bleek als Pim Fortuyn in zijn graf nu’. Dat eerste is grappig, het tweede goedkoop, het derde goed beschouwd smakeloos, maar de combinatie van precies die eigenschappen maakt Flex spannend, ook omdat hij muzikaal put uit de hiphop, popmuziek, eurohouse, reggae en dat soms in één nummer. Want bijna stiekem zit het allemaal zeer inventief in elkaar. Hij heeft dan ook lang gewerkt aan zijn debuut. Hij zingt zelfs dat hij misselijk is van de Euroshopper-wafels, het goedkope Albert Heijn-merk dat al anderhalf jaar niet meer wordt verkocht.
Ronnie Flex, De nacht is nog jong net als wij voor altijd (Topnotch)
Beeld: Ronnie Flex (ATbookings.com)