‘Trump loopt achter in de peilingen, maar ik ben er absoluut niet gerust op. Er is een groot reservoir aan stille steun voor deze president, kiezers die voor zich houden dat ze eigenlijk op hem gaan stemmen, omdat ze zich generen om daar openlijk voor uit te komen. Ik vertrouw de witte kiezer in dit land niet.
Ik heb het zo vaak zien gebeuren. Deze verkiezingen hebben een soort Bradley-effect. Tom Bradley was een Afro-Amerikaanse burgemeester van Los Angeles. Hij was begin jaren tachtig verkiesbaar als gouverneur. In de peilingen ging hij ruim voorop, maar uiteindelijk verloor hij toch. Als puntje bij paaltje komt stemt wit Amerika met ras in het achterhoofd. Ik weet hoe het is om te leven onder officieel gelegaliseerde apartheid. Ik ken wit Amerika, ik ken de codewoorden, de verborgen taal. Het idee om te leven in een land waarin een meerderheid bestaat uit mensen van kleur is voor velen te beangstigend.
Obama was misschien een uitzondering, maar we hebben kunnen zien hoe hij werd behandeld. De haat die hij te verduren kreeg, daar werd omheen gepraat. Het zou een uiting van economisch ongenoegen zijn geweest, zo werd gezegd. Alsof ras en economie ooit gescheiden zijn geweest. Trump was het ultieme bewijs. Hij betrad het toneel met het uitventen van leugens over Obama’s geboortecertificaat en als president deed hij de ene racistische uitspraak na de andere. Het masker is eraf getrokken. Het geloofwaardig ontkennen van racisme als electoraal motief in Amerika is onmogelijk geworden.
Deze verkiezingen zijn een groteske uitvergroting van de vorige. We hebben nu vier jaar ervaring met Trumps kwaadaardige narcisme. We zien hoe hij heeft geregeerd. Een dodelijk virus is uit de hand gelopen. Beloftes over nieuwe infrastructuur zijn niet waargemaakt. Een nieuw zorgstelsel heeft hij nooit uitgewerkt. Het gaat Trump enkel om het schrappen van Obamacare. Deze president speelt met levens voor zijn eigen politiek gewin en maakt alsnog kans om te worden herkozen. Ik kan maar één reden bedenken waarom dat zo is. Deze verkiezingen draaien enkel om ras.
Ik ben blij dat de Democraten zijn opgehouden met koste wat het kost de blue collar-stemmer proberen terug te winnen en daarmee de Afro-Amerikaanse achterban van zich te vervreemden. Het argument was altijd dat er moet worden geluisterd naar de achterban. Wíj zijn de Democratische achterban.
En als Biden wint? Dan betreden we nog riskanter terrein. Ik was student geschiedenis in de jaren zestig. We bestuurden revoluties en veranderingen. Als ik één ding heb geleerd is het dat de terugslag het hardst aankomt juist op de momenten dat het beter lijkt te gaan.’