Wij waren van «fuck the system», en dat deden we ook. Als we het ergens niet mee eens waren, deden we het zelf: we noemden ons uitgevers en gaven gestencilde boekjes uit songteksten voor een zeer lage prijs, we huurden zelf projec toren en haalden onze eigen films uit de filmhuizen, we maakten onze eigen film met zestien millimeter cameras. We vonden een eigen poëtica uit. We gaven dus zelf onze dichtbundels en politieke pamfletten uit, we kraakten af en toe een huis en daar begonnen we een café. We maakten onze eigen muziek, die niemand verder mooi vond. We wilden niets te maken hebben met de communisten, met de socia listische jeugd, met de stalinisten die waren allen van een andere wereld we wilden wel luisteren naar lezingen over Baudelaire, Sartre, Gorter. (We hebben toen nog de vader van Hugo Brandt Corstius uitgenodigd.) Onze wereld was leuker, beter ook, dan die andere, met meer kansen en ideeën. We reden zonder rijbewijs in een auto, we stalen ook weleens boeken, we dineerden eens in Americain en gingen weg zonder te betalen, ook hebben we eens briefpapier gestolen van een vader van een vriendje en daarmee geprobeerd een visum te regelen en goedkoop op vakantie te kunnen. Dat lukte ons niet.
Ik werd gepakt en naar de psychiater gestuurd. Anderen waren minder fortuinlijk. Menno heeft gezeten, Peter is naar het buitenland gevlucht, Olivier sloeg door, Pim werd maf door drugsgebruik. Dat illegale was niet goed, maar dat legale…
Daar verlang ik naar terug. Iedereen wil maar bij de gevestigde orde horen waarom toch? Als ik gastcollege geef op een school voor journalistiek willen ze Paul Witteman worden of Max Westerman. Laatst waren er drie meisjes wier grootste ambitie het was om Het Journaal te presenteren. Allemaal goed en aardig, maar waarom wil je erbij horen? Hoor er niet bij! Treedt binnen in die andere wereld, waar je meer kunt zijn dan omroepster bij Het Journaal.
Waarom zie ik nergens leuke, nieuwe, vieze, literaire blaadjes? Waarom zie ik nergens jongens die op de kabel proberen te komen met hun eigen televisieprogramma? Ergens inbreken of zo. Vroeger hoorde je altijd dat je met een video recorder en een snoertje je eigen zendstation kon beginnen. Dat werd porno, maar waarom begon niemand zijn eigen showtje? Waarom geen nieuwe uitgeverij begonnen met eigenwijze literatuur? Waarom geen eigen postzegels, geen eigen krantjes, geen eigen postkantoor? Waar is het alternatieve circuit? Ik zie weleens iets alternatiefs, maar dat is dan meteen verbonden aan geld.
Wie neemt het systeem nog in de maling? Wie wil er absoluut níet bijhoren? Wie kakt er op geld? Wie richt zijn eigen leven in? Waar zijn de moderne hippies?
Ik loop door de stad en kijk in de winkels. Ik zie weer broeken met wijde pijpen. Existentialistisch zwart is de modekleur in de P.C. Hooftstraat. De winterjassen zijn vaak van Afghaanse snit zoals in de jaren zestig. Met de uiterlijkheden zit het wel goed, maar ik wil Andy Warhol. Ik wil John Lennon. Ik wil Picasso. Ik wil bohémien. Ik wil Remco Campert in een jazzcafé. Ik wil rond het Lieverdje. Ik wil Fassbinder. Ik wil low budget. Ik wil de schijt van de mensen die aan alles schijt hebben. Wie is de nieuwe Marx, de nieuwe Van Mierlo desnoods wat iets anders is dan Pim Fortuyn. Wie heeft er zin in? Wie begint zelf weer eens een uitgeverijtje omdat hij de Palmens, Van Dissen en de Tartten haat? Wie maakt er nou eens een mooie film van gejat materiaal? Wie vindt er weer eens iets uit? Ik wil een sleep-in in het Hiltonhotel. Ik wil «ludiek» terug. Ik wil nieuwe instrumenten. Rare geluiden. Ik wil de zwijgende meerderheid weer in zijn hok terug. Leve de ideeën, leve One Flew over the Cuckoos Nest!
We werden wakker en draaiden onze eigen muziek (Bob Dylan, Stones), we plakten op de muren onze kritiek, we sliepen op school, we pikten het niet.
We pikken nu alles.