Toch weer brieven gekregen van mensen die beweren dat ik discrimineer, omdat ik heb geschreven dat ik bang ben voor een groep Marokkanen. Vroeger hoorde je vaak iemand zeggen: «Ik wil niet discrimineren, maar die … (Turken, Surinamers, Marokkanen et cetera) moeten het land uit.» Een interessante zinsconstructie. Men vond dat die mensen het land uit moesten, maar wilde niet discrimineren, want dat was fout. Discriminatie werkte als een filter; en dat moet ook. Maar nu is dat filter weg gevallen, want «de Marokkaan» gedraagt zich niet. (Ja, ik weet het, ik schrijf «de» Marokkaan.) Het is namelijk veiliger voor een groep om zich tegen alle Marokkanen te verzetten.
Is dat discriminerend? Ja, in zekere zin wel maar het blijft wel veiliger, en daarbij wordt het niet als discriminatie of racisme gevoeld. Ga in Amsterdam maar eens in de «probleembuurten» praten met andere dan Marok kaan se allochtonen: met Kroaten, Nigerianen, Turken en Bosniërs. Heb ik gedaan! Maar die discrimineren die Marokkanen… Die hebben pas een rot hekel aan die Ma roc- jeugd! Die zouden liever nu dan straks met de honkbalknuppel de straat op gaan. Logisch, want die worden ook beroofd, maar die durven zich niet te bewegen in de ze stad uit angst voor problemen.
Het gedrag en de manieren van denken van allochtonen onderling vormen een probleem dat in een grote stad ernstig onderschat wordt. Wat weten wij van hoe Suri namers over Marokkanen denken? Hoe Marokkanen over Surinamers denken? Hoe Turken over Marokkanen denken? Hoe mensen uit India over ons denken? Hoe… noem maar op. Laat mij u vertellen: er wordt over en weer enorm gediscrimineerd. Walgelijk! Vreselijk! Men is ontzettend bang voor elkaar. De vooroordelen buitelen over elkaar heen. Ik strijd mijn hele leven tegen discriminatie. Het gevolg is, als je daar echt mee bezig bent, dat je juist «suspecte» dingen moet gaan zeggen als: «Kijk uit voor Marokkanen onder de twintig. Die deugen niet. Ze bestelen je.»
Het is gelul om te zeggen dat die Marokkanen zo zijn door een «systeem». Of door «bureaucratie». Dat zijn lege woorden, vooral in een democratie. Waarom zijn die Nigerianen, die Bosniërs of die Irakezen dan niet zo? Die hebben toch te lijden onder hetzelfde systeem en dezelfde bureaucratie?
Ik vraag me de laatste dagen af of ik de stelling durf te poneren dat allochtonen een gevaar vormen voor de democratie. Mijn redenering is namelijk de volgende. Uit alle onderzoeken blijkt dat allochtonen, voor zover ze mogen stemmen, eigenlijk niet stemmen. Ze interesseren zich niet voor de politiek. De opkomst onder hen is dus altijd laag. Terwijl zij zouden moeten opkomen voor die grote groep die niet mag stemmen. Daardoor kunnen de raarste politieke visies boven komen drijven. Visies die een gevaar opleveren voor onze democratie. Derhalve ben ik een voorstander van de stemplicht.
Beschaving is een begrip waarvoor maar geen goede, algemeen geldende definitie wordt gevonden. Dat maakt het zo moeilijk te beschermen. Ik hecht veel waarde aan vrijheid van meningsuiting, vrijheid van onderwijs en godsdienst. Ik wil graag een democratie en ik wil kunnen doen en laten wat ik wil binnen de wet. Ik wil, geweldloos, die wet ook welbewust kunnen overtreden.
Dat zijn redelijk eenvoudige regels. De tragiek is dat die «be scha ving» steeds meer gevaar loopt door mensen die juist door die beschaving geholpen zouden kunnen worden en die je juist door die beschaving wil helpen.