De Conventie van de Republikeinen wordt deze keer in New York gehouden. Zo laat mogelijk, zodat de historische betekenis van de elfde september zo krachtig mogelijk op kandidaat George W. Bush zal afstralen. Is er dan nog tijd genoeg voor de verkiezingscampagne? zal men vragen. Die is al een paar weken geleden begonnen, met de landing van de Top Gun-president op het vliegdekschip Abraham Lincoln waar hij de overwinning uitriep. (Bush, die als reservist van de Texas Air Force een brevet heeft, hielp mee sturen.)

Rancuneuze Democratische mierenneukers hebben uitgerekend hoeveel tienduizenden dollars deze voorstelling de belastingbetaler heeft gekost. Deze critici hebben het niet begrepen. Die mooie touchdown van de president moeten we als een metafoor zien: de natie zelf is weer veilig geland.

Vorige week was Bush op een grote bijeenkomst in Indianapolis om zijn belastingplannen te verdedigen. Functionarissen van het Witte Huis vroegen de mensen in de buurt van de spreker hun das af te doen, zodat ze meer zouden lijken op de eenvoudige burgers die volgens de president ook van de verlagingen zullen profiteren.

Op de dag dat deze krant verschijnt, zal de Amerikaanse verkiezingscampagne nog zeventien maanden en twee weken duren. Als we ons oordeel over politicus en persoon Bush, zijn omgeving, de Republikeinen even opschorten, kunnen we beter beseffen dat dit de allerinteressantste campagne, de duurste, meest geraffineerde, grofste en misschien de belangrijkste uit de geschiedenis van de democratie belooft te worden. Wees blij dat u er getuige van kunt zijn.

De persoonlijke populariteit van de president is op het ogenblik 67 procent; niet slecht, maar, na de met zo’n daverend succes gewonnen oorlog, ook niet briljant. Hij heeft zijn piek te vroeg bereikt, zeggen sommige analisten. Deze regering is wel tot heel veel in staat, maar anderhalf jaar wereldgeschiedenis regelen, dat moet nog vertoond worden. Juist daarom, zeggen andere analisten. Want hoe sterker de gang van de wereld geschiedenis zich tegen de herverkiezing zal verzetten, hoe meer deze regering zich zal inspannen om de historie weer op het rechte pad te brengen. Laten we ons niet vergissen: het is tenslotte geen politiek in de gebruikelijke zin van het woord, maar het uitvoeren van een missie. In dit geval heeft «de kunst van het mogelijke» dus andere regels en andere grenzen.

Waar en hoe kan de wereld geschiedenis weerspannig worden? Het familiegevaar voor de Bushies is de economie. Het wat beschaafde maar nog altijd gigantische pakket van belastingmaatregelen moet in de laatste maanden van dit jaar op nationale schaal geloofwaardige verbeteringen hebben gebracht om een duurzamer effect te kunnen hebben. De meningen zijn scherp verdeeld. Worden alleen de rijken bevoordeeld? Zullen de investeringen weer toenemen? Daardoor meer banen worden geschapen? Langs deze omweg de economie tot nieuwe vitaliteit gewekt? Zullen de aanstaande feestdagen onvergetelijk worden door de wederopstanding van de onverzadigbare consument? Dan is er niets aan de hand; dan is dit familiegevaar bedwongen. In het andere geval, dat van een zeurende malaise, moeten er krasse maatregelen worden genomen om dit nadeel te compenseren. Die liggen dan op het gebied van de buitenlandse politiek. Nieuwe successen in de wereld. Waar kunnen die worden behaald?

Het voordeel van de buitenlandse politiek in het afgelopen jaar was dat je duidelijk kon zien waar het heen ging: oorlog met Irak. Die heeft de berekende resultaten gebracht. Het spektakelstuk van aanval, opmars, bevrijding, heldhaftigheid met minimale verliezen en de zege. De uitbarsting van vaderlandsliefde, de demonstratie van Amerikaanse macht in het Midden-Oosten, die de grondslag voor de aangekondigde reconstructie van de regio kan zijn. Tot zo ver is alles in orde. Dat de casus belli, de massavernietigingswapens, nog gevonden moet worden, is een tekortkoming, maar daar zeuren we niet meer over. Nu inventariseren we de gevolgen.

De wederopbouw van Irak. Is de eerste fase mislukt? Het hangt ervan af welke maatstaven je aanlegt. Bij het Amerikaanse publiek was door de grote televisienetwerken de indruk gewekt dat na de bevrijding als vanzelf alles weer kits zou zijn, dat wil zeggen dat je zonder verdere consequenties kunt bombarderen, de infrastructuur verwoesten, een nationale bureaucratie overhoop gooien, en dat dan als door een wonder alles zich binnen een paar maanden weer zou herstellen. Of sterker, zich tot een bevriende natie zou reformeren. Onder meer tegen dat vooruitzicht hebben de tegenstanders van de oorlog gewaarschuwd. Enige chaos is onvermijdelijk. Het gaat erom dat de chaos geen wortel schiet. Dat dreigt nu te gebeuren.

Al-Qaeda is niet verslagen; de overwinning in Irak heeft nog geen remmende invloed op het terrorisme gehad. De «landkaart» met de weg naar de vrede tussen Israël en Palestina wordt door Sharon opnieuw getekend. Precies dertien maanden geleden liet Bush zich door Sharon voor gek zetten, waarna de Israëlische premier minister Powell, op vredesmissie, zonder plichtplegingen naar huis stuurde. Als Bush, na Irak, toestaat dat Sharon de voorkeur blijft geven aan zijn eigen landkaart laat de wereldleider daarmee in feite toe dat een essentieel deel van zijn grand design voor zijn ogen wordt verscheurd. Hoe breien we dat weer recht?

De Democraten zijn nog in wanorde. Van de negen presidents kandidaten die zich hebben aangediend, kan er nu niet één aanspraak maken op enige politieke toonbaarheid. Maar dit nadeel wordt enigszins goedgemaakt. Hun kansen liggen niet in de patriottische magie van een kandidaat of een redding brengend programma, maar in de mislukking van de wereldleider, en de neoconservatieve beweging. Dat beseffen de neo’s ook. Hun opgave is het de onderneming die met de oorlog in Irak is begonnen, uit te bouwen tot de wereldhervorming zoals die in hun catechismus staat. Naarmate de dag van de verkiezingen dichterbij komt, hebben de Republikeinen meer spektakel successen nodig. Als de werkelijke wereld niet aan de behoeften beantwoordt, maken ze een beeld van de werkelijkheid. Life the Movie.

Ook daarin zijn de Amerikanen heel goed. Nu staan de neo’s voor de krachttoer het hele wereldtoneel zo te arrangeren dat voor de kiezer alles onontkoombaar naar de herverkiezing dringt. Dat vergt een onvoorstelbare regie, waarbij, wie weet, u en ik ook nog betrokken zullen raken, of we willen of niet. Die prachtige landing van piloot Bush op de Abraham Lincoln is er een peulenschil bij. Lincoln! «Je kunt alle mensen een tijdje voor de gek houden, je kunt een paar mensen de hele tijd voor de gek houden, maar je kunt niet alle mensen de hele tijd voor de gek houden.»

Dat zullen we dan zien.