Rosa (Maria Ribeiro) valt in haar miserabele bestaan van het ene cliché in het andere. Ze is huisvrouw in São Paolo terwijl manlief werkt als antropoloog en milieuactivist; ze raakt verliefd op een ander; ze heeft geen contact meer met haar kinderen; en ze hunkert naar een spannend leven als schrijver van Henrik Ibsen-achtige stukken. Haar echtgenoot Dado (Paulo Vilhena) vaart al niet veel beter als het gaat om originaliteit, ook al lijkt hij een geheim leven van spanning en sensatie te leiden. Zowel Rosa als Dado spartelt in een zee van universaliteit, gedoemd als ze zijn kopieën van anderen te zijn.
In Just Like Our Parents van Laís Bodanzky is het perspectief dat van Rosa. Dat zet de toon, voor de kijker, maar ook voor haar arme man Dado die maar íets hoeft te doen of hij wordt ervan beschuldigd dat hij een affaire heeft met een jonge, bloedmooie collega. Dado heeft het recht niet op wederhoor, want dít is Rosa’s verhaal.
Wie deze film door de bril van gender ziet kan niet aan de indruk ontkomen dat vrouwen de macht hebben gegrepen. Dat blijkt ook op andere terreinen van populaire fictie: de afgelopen week heb ik drie nieuwe televisieseries gezien waarin het verhaal volledig om vrouwen draait (The Loch, In the Dark en Top of the Lake). Dat leverde een enerverende kijkervaring op: deze vrouwen, allemaal op de een of andere manier het slachtoffer van mannelijke overheersing, zijn boeiend, en het is fascinerend om te zien hoe ze moeten vechten alleen al om te mogen bestaan.
Dat is precies wat met Rosa gebeurt in Just Like Our Parents. Al in de eerste tien minuten van de film blijkt dat een man de oorzaak van alle ellende is. Haar moeder, Clarice (Clarisse Abujamra), vertelt tijdens het middageten tussen neus en lippen door dat Rosa buitenechtelijk verwekt is. De ‘dader’ is een hoge politicus met wie haar moeder een one night stand had. Tja. Mannen. Rosa’s leven staat op z’n kop. En Dado? Net zo een: flirt er een eind op los en gaat zonder enige twijfel naar bed met die sloerie met wie hij vaak het regenwoud in duikt, zogenaamd voor wetenschappelijk onderzoek.
Net zoals de vrouwelijke hoofdfiguren in de series die ik noemde op zoek zijn naar bevrijding en verlossing, zo hunkert Rosa ernaar haar eigen leven te kunnen leiden, vrij van de tirannie van mannen. Maar doordat haar leven een aaneenschakeling van clichés is rijst de vraag of Just Like Our Parents wel iets interessants te bieden heeft. Je kunt immers ook een verhaal vertellen dat té herkenbaar is, te universeel, zodat het inlevingsvermogen van de kijker overgaat in verveling. Misschien heeft de plaats van Dado in het verhaal daar alles mee te maken. Wat zijn rol is blijft nu geheel onbekend. Hij is niets meer dan een stokfiguurtje in Rosa’s leven. Een man. Een schurk, ontegenzeggelijk. Maar ook Dado heeft een verhaal. En als we daar ook een inkijkje in hadden mogen krijgen, dan waren de personages misschien minder ‘zoals anderen’, meer origineel, dus, en dan was Just Like Our Parents misschien een film die nog een beetje kon bekoren.
Te zien vanaf 27 juli.