Hij grijpt elke gelegenheid aan om tóch iets nuttigs te doen. Hij komt graag in Den Haag om daar via politieke relaties voor zijn provincie een centje binnen te slepen. Gelukkig is er gemiddeld een keer per week een Groene Kruis-gebouw te openen of kan hij zich anderszins verdienstelijk maken. Hij is het aanspreekpunt voor burgemeestersbenoemingen. Hij is de contactman als de Japanners of de Amerikanen ervan moeten worden overtuigd dat zijn gewest eigenlijk hun gewest zou moeten zijn. Af en toe vliegt hij naar Toronto of Sydney om de vraag te bestuderen of de lokale verkeerssituatie vergelijkbaar is met die in Terwispel of Heerhugowaard. Kortom, het commissariaat der Koningin is een nuttige betrekking, waar men nochtans geen natte rug van krijgt en die alle ruimte laat voor een paar aardige commissariaten. Het salaris bedraagt 230.000 gulden plus een onkostenvergoeding van 31.000 gulden. Daar doen wij niet moralistisch over, want het is een even rustgevend als riskante betrekking, want du moment dat je iets verkeerds doet sta je op de voorpagina van de Volkskrant of De Telegraaf. Zoals afgelopen maandag. Toen berichtten de dagbladen, op grond van een onderzoek van de actualiteitenrubriek Nova, dat door sommige commissarissen der Koningin nogal spectaculair wordt gedeclareerd. Nee, niet in Limburg en Brabant, dwars tegen de roomse ritsel en foezelreputatie in. Het betreft met name de drie noordelijke provinciën, waarvan wij tot voor kort veronderstelden dat daar de cultuur van de protestantse soberheid heerste. Groningen is een twijfelgeval. Friesland onderscheidt zich door spectaculaire restaurantrekeningen plus de somma van 4000 gulden voor het van overheidswege bijwonen van de voetbalwedstrijd Heerenveen-Ajax. Een intrigerend bedrag. Heeft de provincie zich een opvouwbare skybox voor de belangrijkste beker- en competitiewedstrijden aangeschaft? De kritiek concentreert zich echter op Relus ter Beek, de commissaris der Koningin in Drente, die de afgelopen vier jaar, naast zijn traktement en onkostenvergoeding, een bedrag van 160.000 gulden heeft ontvangen. Dat is op het eerste gezicht tamelijk veel. Een rekensom leert ons dat de Drentse commissaris zo'n 70.000 gulden per jaar in rekening heeft gebracht. Dat is rondweg 1500 gulden per week. De commissaris heeft, zoals al zijn collega’s een auto-met-chauffeur. Voertuig en berijder worden door de provincie betaald. Misschien dat de commissaris in een aanval van milieubewustheid af en toe de trein neemt. De praktijk leert dat het een hele toer is om in zo'n geval meer dan honderd gulden per dag over de balk te gooien. Hij is niet het type om roze balletten op zijn Provinciehuis te organiseren. Misschien dat het hem twee, drie keer per jaar lukt om een binnen- of buitenlandse industrie tot verhuizing naar Coevorden of Meppel te bewegen. Maar daar zijn ook nauwelijks kosten aan verbonden, behalve de driegangenlunch die in vele gevallen trouwens door de gesprekspartner zal worden betaald. Samenvattend: het vervoer kost nauwelijks of niks. De huisvesting is geregeld. Het personeel staat op de loonlijst van de overheid. Het enige wat zo'n functionaris in alle redelijkheid zou kunnen declareren is wellicht een talencursus Drents, drie representatieve kostuums per jaar benevens de diverse lunches en diners. Veronderstel dat Relus ter Beek, naar beneden afgerond, voor duizend gulden per week in het café of restaurant zit. Dan zitten zowel hij als de provincie Drente met een probleem. Of heeft commissaris Ter Beek soms op provinciekosten de hunebedden laten politoeren? Of uit eigen zak de Shakespeare-spelen in Diever gefinancierd. Wij weten het niet. Hij is met vakantie en zijn woordvoerder liet hooghartig weten ‘de kwestie niet belangrijk genoeg te vinden om hem te storen’. Laat hem inderdaad nog even ongestoord in zijn tentje op de Drentse hei (met declareerbare haringen) blijven zitten. Maar ooit moet hij zijn hok uit om ons uit te leggen hoe hij in mammons naam het een en ander voor elkaar heeft gekregen.