Touria had besloten dat het aardig van mij zou zijn de 25-jarige tweeling Meryem en Fatima thuis te brengen, of liever, naar het huis van hun tante, waar ze die nacht zouden logeren. Meryem en Fatima woonden op zichzelf maar werden door hun broer scherp in de gaten gehouden, en dat was de reden dat ze vannacht bij hun tante bleven slapen. Dit vereist enige uitleg.
Touria was vrijdagavond tegen een uur of tien met de tweeling aan komen zetten, we hadden hrira gegeten en waren daarna naar een bar gegaan, en nu was het een uur of één en gingen we naar huis. De tweeling was nog nooit in die bar geweest en hun broer beschouwde het als verboden terrein – voor hen, niet voor hemzelf. Fatima was net getrouwd, met een Fransman die nu weer in Frankrijk was en haar komst afwachtte, wat met al het papierwerk wel een jaar kon duren, en Fatima had dus niks in een bar te zoeken, en Meryem was nog niet getrouwd en had er om die reden niks te zoeken. Dus waren Meryem en Fatima die avond officieel bij hun tante, die kennelijk wel als dekmantel wilde fungeren, en bleven ze daar die nacht ook slapen.
De avond was al wat moeizaam verlopen, omdat ik Touria om een uur of zeven of acht thuis had verwacht en ze maar niet kwam opdagen – ze was met vriendinnen en het werd uiteindelijk tien uur. Nu, met het thuisbrengen van de tweeling, deed zich een tweede moment van wrevel tussen ons voor, wat opnieuw alles te maken had met het verschil tussen haar en mij, de Marokkaanse en de Nederlander.
Ik zat achter het stuur en de tweeling riep plotseling: hé, je bent al te ver, en daar begon bij mij de irritatie. Ik stopte de auto en reed een stuk terug, maar ik kon de weg achter mij nauwelijks zien, alle ramen waren in deze frisse en vochtige nacht beslagen, en al snel hoorde ik een onheilspellend gekraak van velgen die de stoeprand raken – hier was een flauwe bocht in de weg, die ik niet had gezien. Ik vond het ook om een andere reden vervelend om achteruit te moeten rijden, er waren andere auto’s, op deze weg werd op dit tijdstip hard gereden, het was alsof ik op een snelweg achteruit ging rijden en ik zei tegen de tweeling: kunnen jullie hier niet uitstappen, of is het te ver?
De tweeling voelde wel aan dat ik geïrriteerd was, en ze zeiden het is goed, het is dichtbij, we stappen hier uit, bedankt voor alles. Touria stapte ook uit en vroeg de tweeling of het inderdaad dichtbij was, of wij hier moesten wachten tot ze het huis binnengingen, maar nee, dat was niet nodig, het was echt dichtbij. Toen Touria weer instapte en we naar mijn huis reden, zei ze vrijwel meteen: dat was niet aardig van je, om ze midden in de nacht zomaar op straat te zetten. En dat was me op dat moment net te veel.
Niet aardig van mij? We nemen ze mee naar een bar, ze drinken vijf wodka, ik betaal alles, het is voor hen vanzelfsprekend, geen dankjewel of niks, ze gaan achter in de auto zitten, ik zie in de spiegel dat ze alleen maar met hun telefoon bezig zijn, sms’en of wat dan ook, ze letten niet op de weg, ze weten dat ik niet precies weet waar hun tante woont, en als ik te ver ben beginnen ze te roepen dat ik te ver ben. Ben ik een taxichauffeur? Dan rij ik mijn wielen kapot en vraag ik of ze hier uit kunnen stappen, het is ook gevaarlijk om hier achteruit te rijden, en dan is het niet aardig van mij? Het is vlakbij hun huis.
Touria zei: je zet meisjes niet midden in de nacht op straat, dat is gevaarlijk, er zijn clochards, dit is Nederland niet, dit is Marokko, hier ziet iedereen twee meisjes ’s nachts alleen op straat als een prooi. En jij denkt dat ze alleen maar met hun telefoon bezig zijn, want dat is wat je ziet, maar ik hoor wat ze zeggen en ik begrijp dat hun broer die hen altijd maar in de gaten houdt ze twee sms’en heeft gestuurd en ze willen weten wat hij heeft geschreven, dat is belangrijk voor ze, hebben ze straks wel of geen probleem? Dan letten ze inderdaad even niet op de weg. En ze betalen niet voor wat ze gedronken hebben, want dat doen vrouwen niet in Marokko. Als er een man bij is betaalt hij. Zo gaat dat hier.
Daar kon ik het mee doen.