De dood van Timerman ging aan sommige kranten helemaal voorbij of werd op zodanige wijze afgedrukt dat je er echt naar moest zoeken. In de Volkskrant en het Algemeen Dagblad kon ik niets over zijn dood vinden, maar dat kan aan mij liggen. In De Telegraaf stond vrijdag een regel: ‘De Argentijnse auteur Jacobo Timerman is op 76-jarige leeftijd overleden.’ NRC Handelsblad wijdde zaterdag een klein nieuwsberichtje aan Timerman en maandag schreef NRC-columnist Frits Abrahams er een stukje over. Trouw deed het met een iets groter bericht onder de aparte vermelding ‘Personalia’. Slechts Het Parool gaf in een waardig in memoriam: de ‘Vijand van de Argentijnse junta’, de aandacht die Timerman verdiende.
Juist nu Nederlandse en Vlaamse schrijvers, artiesten en journalisten het begrip ‘vrijheid van meningsuiting’ weer grof verkrachten omdat het laatste boek van Herman Brusselmans door de Belgische rechter uit de handel is genomen, is het aardig stil te staan bij Jacobo Timerman. Dat het boek van Brusselmans is verboden, is belachelijk maar geen aantasting van de zojuist genoemde vrijheid. Bij Brusselmans gaat het om belediging van een modetante. Bij Timerman ging het om belediging van gevaarlijke generaals, om wezenlijke meningen, om politieke stellingnamen, om leven en dood. Hij werd in 1977 door dienders van de junta gearresteerd en gemarteld alleen omdat hij een van de machthebbers afwijkende mening publiceerde. Zelfs in 1996 werd nog een arrestatiebevel tegen hem uitgevaardigd door (de democratisch gekozen) president Carlos Menem om een in 1988 gepubliceerd zogeheten ‘schotschrift’. Ik heb die laatste bedreiging van Timermans vrijheid nergens mogen lezen rond zijn dood vorige week. De journalistieke intelligentsia was vorige week veel geiler van Brusselmans.