Rome – De hartveroverende, geduldige Gianni van de succesvolle Italiaanse arthousefilm Pranzo di ferragosto (‘De lunch van 15 augustus’) is terug. Gianni’s lunch met de vier stokoude dametjes op de heetste en eenzaamste dag van het jaar is onvergetelijk. Rome is leeg en verlaten op de nationale feestdag ferragosto, Gianni krijgt behalve zijn stronteigenwijze moeder van adellijke origine ook nog de moeder en de tante van de huisbaas in zijn schoot geworpen én de moeder van de huisarts. Vier dametjes van ver over de tachtig waar Gianni een fantastisch feestmaal voor kookt, met het royale geld dat de opgeluchte familie hem in de hand drukt alvorens zich uit de voeten te maken. Een intens lieve, komische film over de waarde van zorg en aandacht geven aan een groepje waar niemand zin in heeft. Gianni stelt zich niet op als alwetende, betuttelende mantelzorger, maar gewoon als zichzelf.
Inmiddels is de Gianni uit 2008 zelf een gepensioneerde. Hij woont nog altijd in hetzelfde appartement hartje Trastevere, waar hij na zijn moeders dood uiteraard is blijven wonen.
Gianni Di Gregorio’s tweede film Lontano lontano (‘Ver ver weg’) gaat over het leven in de derde leeftijdsfase, dat in Zuid-Europa en zeker in Italië nog niet helemaal uit het zicht van de maatschappij is geduwd. Gianni scharrelt nu zelf als gepensioneerde van terrasje naar barretje om op elk uur van de dag een glaasje witte wijn te drinken en meestal schuift een vriend aan. Ze hebben een leuk leventje, zo in het hart van de Romeinse volkswijk Trastevere, al is het eigenlijk niet meer te betalen met een gewoon Italiaans pensioen. Want Trastevere is peperduur geworden. Daarom beramen de drie vrienden een ontsnappingsplan naar ergens ‘ver ver weg’, maar naarmate de film vordert, blijkt toch de waarde van het leven dat ze hebben vooral híer te zijn. Een menselijke context, een hartelijke barman, een lieve dochter die niet wil dat papà vertrekt, een immigrant uit Mali die klusjes doet en eigenlijk een soort zoon wordt. Hij krijgt uiteindelijk het geld voor de reis van de drie oudjes, ‘want jij hebt het meer nodig dan wij, jongen’.
Het is wellicht een utopie, maar toch, in Italië kan het nog: oudere zijn en belangrijk zijn. Voor misschien maar een paar mensen, maar dat is genoeg.