_De debuterende regisseur Bennett Miller lijkt op twee gedachten te hinken in zijn film over de Amerikaanse schrijver Truman Capote. Capote, met Philip Seymour Hoffman in een Oscar winnende hoofdrol, wil zowel een biografie zijn als een hervertelling van de opzienbarende moorden op de boerenfamilie Clutter, die de basis vormen voor In Cold Blood, Capote’s non-fictieroman uit 1966. De kijker moet zich daarom verplaatsen in twee werelden, namelijk die van de twee jonge killers in het Clutter-verhaal en die van Capote, de journalist-schrijver die speurt naar psychologische en maatschappelijke motieven rond de moorden. Dat verplaatsen lukt niet helemaal. Capote, hoe goed hij ook wordt gespeeld door de altijd schitterende Hoffman, is nu eenmaal minder interessant dan de moordenaars. En juist zij komen in deze film niet goed uit de verf. Dat gebeurt wél in een andere «Capote-verfilming»: Truman Capote’s In Cold Blood uit 1967 van Richard Brooks.
Het verhaal: in 1959 wordt Amerika opgeschrikt door de bloedige, ogenschijnlijk ongemotiveerde moorden op de Kansasiaanse boer Herbert William Clutter, zijn vrouw en hun twee kinderen. De politie pakt de daders al gauw: de vrienden Perry Smith en Dick Hickock, die enkele jaren later worden opgehangen. Het briljante aan Richard Brooks’ film is dat hij net als Capote in zijn boek feiten met fictie vermengt, óók wat betreft vorm. De zwartwit-breedbeeldfotografie, gelardeerd met prachtige, onrustige jazzmuziek van Quincy Jones, creëert een sombere sfeer die het tragische leven van Smith en Wilson volmaakt weerspiegelt. Daarnaast is Robert Blake magistraal in de rol van Perry Smith. Hij slaagt erin de kijker volledig «aan zijn kant» te krijgen. Het effect is krachtig; je wordt immers ingepakt door een killer. De shock is groot wanneer Perry de keel van Clutter doorsnijdt, en hij het gezin van de boer vervolgens een voor een executeert door ze met een geweer door het hoofd te schieten terwijl ze in bed liggen.
Voor Capote heeft regisseur Bennett duidelijk goed naar Brooks’ film gekeken. Zelfs de acteur die zijn Perry speelt, Clifton Collins, lijkt op een haar na op Robert Blake. Ook heeft Bennett net als Brooks ervoor gekozen de moorden pas in de tweede helft van de film te laten zien. De laatste scènes, wanneer Perry en Dick worden opgehangen, lijken identiek aan die in Brooks’ film.
Wat overblijft in Capote is de schrijver zelf en zijn relatie met Perry. Capote lijkt niet zozeer verliefd te zijn op de mooie jongen, eerder herkent hij iets van zijn eigen, tragische jeugd in het levensverhaal van Perry: gebroken gezinsleven, gewelddadige vader, monsterlijke pleegouders. Mooi is de wijze waarop Bennett dit gedeelde verleden in beeld brengt, vaak door middel van close-ups tijdens bezoeken van Capote aan Perry in de gevangenis. Zo ontwikkelt zich ook het thema van de relatie tussen de schrijver en zijn «onderwerp». Bennett suggereert dat Capote eigenlijk opgelucht was toen Perry en Dick na een uitgerekt appelproces daadwerkelijk werden terechtgesteld. Capote was bang dat hij zonder dit dramatische einde geen slot voor zijn boek had. En dat hij in dat geval in feite helemaal geen boek had.
Onbelicht blijft verder in de film hoe het afloopt met Capote. In hoeverre luidde In Cold Blood voor Capote het begin van het einde in? Hij publiceerde daarna nooit weer een roman; in 1984 stierf hij na vele jaren van drugs- en alcoholmisbruik.
Het onvermogen van Bennett de personages van Perry en Dick goed uit te werken en zijn keuze om de latere jaren van Capote onaangeraakt te laten, maken Capote tot een tamelijk teleurstellende film. Ook qua vorm is het werk conservatief en mist het de energie van Brooks’ film. Zo is Capote bloot een interessante voetnoot in de culturele en maatschappelijke geschiedenis van de schrijver, de killers en de Clutter-moorden.
Te zien vanaf 23 maart. Truman Capote’s In Cold Blood (1967) van Richard Brooks is verkrijgbaar op import-dvd_