Dus toen begin vorige week de Nederlandse fanboys van jihadistengroepering Isis een pro-Gaza-demonstratie aankondigden in de Haagse Schilderswijk, kon je de krantenkoppen al voor je zien: ‘Jodenhaat in de shariadriehoek!’
En zo geschiedde ook afgelopen donderdag. Vijftig tot honderd man kwam in de Haagse volksbuurt samen om zowel de koppensnellers van Isis te eren als om ‘dood aan de joden’ te verkondigen. Hierbij werd niet geschroomd om minderjarigen in te zetten.
Ze droegen de rayat al-sawda, de zwarte jihadistische oorlogbanier die in de volksmond Isis-vlag is gaan heten. Ook werden de jongeren opgehitst om de antisemitische drek van hun volwassen voormannen na te zeggen. Een misselijke, maar verwachte vertoning. Terecht was de kritiek na afloop van de demonstratie op de Haagse burgemeester Jozias van Aartsen die bij monde van een woordvoerder liet weten dat er ‘geen grenzen zijn overschreden’. Misschien niet direct in juridische, maar zeker wel in morele zin.
En ook hierom worden pro-Gaza-demonstraties altijd met vrees tegemoet gezien: ze worden grotendeels bijgewoond door islamitische gemeenschappen, die – zo blijkt uit herhaaldelijk onderzoek – grossieren in antisemitische sentimenten. Waar die sentimenten vandaan komen en hoe ze te duiden, is een discussie op zich. Feit blijft dat ze er zijn en aan de oppervlakte kunnen komen als het conflict tussen de Israëliërs en Palestijnen weer oplaait. In Frankrijk en Duitsland bijvoorbeeld zijn de recente pro-Gaza-demonstraties voor sommigen vooral een excuus geweest om joden en hun bezittingen aan te vallen.
In Nederland is er ook reden tot zorg – zie de Schilderswijk, zie de toename van antisemitisme op internet – maar tegelijk moet gewaakt worden voor een vertroebeling van het beeld. Afgelopen zondag liepen in Rotterdam duizenden mensen mee in een pro-Gaza-demonstratie. De dagen daarvoor trokken dergelijke demonstraties in Amsterdam en Den Haag gezamenlijk ook een paar duizend man. Ze waren niet helemaal vrij van wanklank en antisemitische symboliek. Onfris aan de demonstraties was ook de ruimte die een beroepsprovocateur kreeg om op podia te brullen over ‘zionistische honden’ die ‘moderne Hitlers’ zijn. Maar dit waren de schaarse excessen. Voor de rest verliepen de betogingen nagenoeg ordelijk.
De meerderheid van de demonstranten kwam op de protesten af om de wereld in te wrijven dat we laf toekijken terwijl het zogenaamde baken van democratie in het Midden-Oosten met een barrage aan raketten Gaza en haar inwoners platwalst. Hun uitingen van woede waren beheerst en in verhouding tot de feiten. Dit is niet in onbelangrijke mate te danken aan de organisatoren en begeleiders van de protesten die zich ingespannen hebben om antisemitische waanzin waar mogelijk de kop in te drukken.
Natuurlijk hoeven de handen niet meteen op elkaar voor het relatief kalme verloop van de protesten. Het zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn. Maar het kan geen kwaad de aandacht er iets nadrukkelijker op te vestigen. Anders dreigen de antisemitische oproerkraaiers van de Schilderswijk beeldbepalend te worden voor het gros van de demonstranten dat zijn kritiek op Israël zuiver probeert te houden.