Rome – In januari van dit jaar werd de Italiaanse premier Mario Draghi (74) met ketens aan zijn stoel gekluisterd omdat hij niet de nieuwe president van Italië mocht worden. Want alleen als premier zou hij in staat zijn om de tweehonderd miljard euro van het Europese coronaherstelfonds voor Italië binnen te slepen. Uiteraard zijn er voorwaarden verbonden aan die berg Europees geld.

Maar met die voorwaarden schiet het niet erg op, bleek afgelopen week uit Draghi’s geïrriteerde oproep aan het parlement. Nog steeds is er geen wetshervorming voor de openbare aanbesteding van de strandtenten die de 3600 kilometer kust van Italië monopoliseren. En dat is een zware eis van Europa, het implementeren van de Bolkestein-norm voor het beheer van de strandtenten die staan op grondgebied van de Italiaanse staat en waar de Italiaanse staat dus ook van zou moeten meeprofiteren. Tot nu toe zijn de strandtenten altijd ver buiten het zicht van de Italiaanse staat onderverdeeld en doorgeschoven.

Dit is slechts één voorbeeld van de grote warboel die de verdeling van het zogenoemde pnrr (‘Het Nationale Plan van Herstel en Veerkracht’) dreigt te worden. Natuurlijk is zo’n berg Europees geld een magneet voor de maffia, waarvan sporen ook al in de meeste projecten zijn getraceerd. Terwijl de bomaanslag van dertig jaar geleden op de grote maffia-onderzoeker Giovanni Falcone op 23 mei 1992 overal plechtig werd herdacht, lijken de burgemeestersverkiezingen op Sicilië van volgende maand weer een grote triomf van de usual suspects te worden.

De Europese Unie heeft een oproep gedaan aan Italië om nu eens op te schieten met de vereiste hervormingen op het gebied van de fiscus en de eerlijke concurrentie, omdat anders de tranche van veertig miljard euro voor eind juni simpelweg niet doorgaat. Het antwoord kwam van de rechtse leider Matteo Salvini, die het Italiaanse Volksempfinden altijd goed aanvoelt: ‘Italië is perfect in staat om zichzelf te regeren. Ik mag hopen dat de Europese Unie zich in deze zware tijden van oorlog en pandemieën niet bezighoudt met het uitdelen van bureaucratische rapportcijfertjes aan Italië.’ Want de belangrijkste – ongeschreven – wet van Italië is: ik bemoei me niet met jou, jij bemoeit je niet met mij.