Afgelopen week werd bekend dat Eljero Elia (26 jaar, 70 kilo, 26 interlands) een tv heeft gekocht van 35.000 euro. Eigenlijk had ik niets meer van Eljero gehoord sinds het WK van 2010, toen hij opviel met zijn ondergetatoeëerde armen, met de oversized koptelefoon die hij altijd op had tijdens zijn relaxte mediaoptredens en natuurlijk met zijn geweldige naam: hij was vernoemd naar soulzanger Al Jarreau. En nu heeft hij dus een tv van 35.000 euro.
Ongeveer gelijktijdig bezocht ik in Foam de tentoonstelling Framed in Print, over veertig jaar fotografie en fotojournalistiek in toonaangevende Nederlandse tijdschriften, door vijf fotografen (Bart van Leeuwen, Bart Nieuwenhuijs, C. Barton van Flymen, Boudewijn Neuteboom en Peter van der Velde). Voor een tijdschriftenjunkie als ik is dat genieten. Niet alleen hingen de foto’s groot, op papier, aan de muur, maar nog mooier, ze waren ook te zien in de daadwerkelijke tijdschriften zelf. Misschien is het niet de bedoeling, misschien moeten de foto’s voor zichzelf spreken, tijdloos zijn – maar juist de foto’s in de gedateerde tijdschriftopmaak maakt van Framed in Print een heel aangenaam tijdsdocument. Boudewijn Büch op de cover van Nieuwe Revu, blij lachend als kind, Nederland had nog geen idee dat hij de boel vrolijk bij elkaar loog. Meerdere foto’s in meerdere bladen van Sylvia Kristel – ik had nooit zo haar appeal gezien (toen ik de pubertijd haalde waren er ’s avonds laat wel betere dingen op tv dan Emmanuelle), maar hier valt het op hoe divers ze moet zijn geweest, dan weer ordinair, dan chique, dan een meisje, dan een madame, maar steeds dat pruillipje, die grote ogen – een te redden vogeltje.
Misschien het grootste gevoel van verdwenen tijd werd opgeroepen door de foto’s van voetballers, eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Marco van Basten met een rijp jeugdpuistje op zijn gezicht. Ruud Gullit met een strakke huid, wild haar, geen idee van wat hem nog te wachten staat.
Maar het gekst is de foto van Danny Blind die de door Ajax gewonnen Uefa Cup aan Dennis Bergkamp komt brengen. Het is 1992, Bergkamp is topscorer van Ajax, maar door de ziekte van Pfeiffer mist hij de finale van de Uefa Cup. Danny Blind (snor, wilde krullen) zoekt hem op. Bergkamp kijkt wat verward, alsof hij sliep en het bezoek niet verwacht. Hij ligt in een eenpersoonsbedje, in wat duidelijk een jongenskamer is. Een kinderkamer. Aan de muur hangen posters en iemand heeft plankjes opgehangen waar zo te zien trofeetjes op staan en speelgoed. Hij draagt een slaapoutfit. 23 was Bergkamp toen.
De onschuld die de profvoetballers uitstralen is totaal ontwapenend. Jongens waren ze. Nergens een tv te zien van 35.000, geen tatoeages op zijn melkwitte beentjes. Waarschijnlijk had hij niet eens een rijbewijs, en anders reed hij in de boodschappenauto van zijn moeder. Andere tijden.
Framed in Print is tot 11 december te zien in Foam, Amsterdam. foam.org
Foto: Sylvia Kristel Actrice Emmanuelle Nieuwe Revu januari 1975 C C. Barton