Je bent jong tot je het niet meer bent

Ergens tegen het einde van het tweede seizoen van de heerlijke Netflix-serie Sex Education duikt ineens muziek op die eruit springt: in een nog geen twee minuten durend, intiem nummer zingt een man met een lage, diepe stem een dankbetuiging die hij lijkt voor te lezen van een briefje: dank voor het aanbod, maar hij is nog niet toe aan een gesprek. Misschien over een paar dagen. Dat zal dan een goede dag zijn. Maar nu is hij nog te bibberig. Vanuit een lawaaierig koffietentje: een knuffel en een zoen. Het meest opvallende: je hoort hem niet alleen zingen, maar ook ademen. Hij ademt zwaar. De man is al oud, dat hoor je. Vele generaties ouder dan de hoofdpersonages van de serie.

De man blijkt Chip Taylor (79), country-veteraan, de jongere broer van acteur Jon Voight, schrijver van de wereldhit van The Troggs, ‘Wild Thing’ (‘you make my heart sing’). Het nummer staat op zijn nieuwe album In Sympathy of a Heartbreak, een verzameling van elf kleine, uitgeklede warme dekens van nummers. De vergelijking met de laatste albums van Leonard Cohen is onontkoombaar, en die met de laatste albums die Johnny Cash met producer Rick Rubin maakte al helemaal. Net als Cash en Cohen praatzingt Taylor met een stem zonder kracht, maar vol geleefd leven. Zijn hoorbare ademhalingen zijn bijna zanglijnen, zijn zinnen zijn net als de muziek uitgebeend en raak. En soms even tragisch als grappig: ‘I don’t like clowns and magicians/ They’re equally bad as musicians/ Who take somethin’ meant to last/ And sing it gone… and clowns just smile’.

Maar het slotakkoord van Sex Education blijkt nog een mokerslag te herbergen: opnieuw klinkt daar Taylor, opnieuw met een nieuw nummer, dat echter niet op het album staat. Het heet ‘On the Radio’, en is een cover van een nummer op Regina Spektors veertien jaar oude album Begin to Hope. Spektor drukte eerder al een nadrukkelijke stempel op een serie: het nummer ‘You’ve Got Time’ dat aan het begin van zeven seizoenen Orange Is the New Black klonk, was van haar en schreef ze speciaal voor de serie. Haar tekst van ‘On the Radio’ is fabuleus. Door de volstrekt dwingende openingszin ‘This is how it works’. Door die beschrijving van November Rain van Guns N’ Roses, een lang nummer met een lang refrein, dat in ‘On the Radio’ twee keer achter elkaar op de radio klinkt, omdat de dj in slaap is gevallen – een mededeling die eveneens twee keer achter elkaar klinkt. En door deze mantra aan levenswijsheden: ‘You’re young until you’re not/ And you love until you don’t/ And you try until you can’t/ You laugh until you cry/ And you cry until you laugh/ And everyone must breathe/ Until their dying breath.’ Werkelijk prachtig, dit summum van een poptekst. Vierenhalve minuut de illusie van de sleutel tot het grote mysterie.

Hoe goed de versie van Spektor zelf al is, net zoals Johnny Cash bij ‘Hurt’ van Nine Inch Nails deed tilt Taylor haar nummer zelfs nog boven zichzelf uit, al brommend, knarsend en zuchtend.