In het openingsnummer van Boys and Girls in America zingt Craig Finn over dichter John Allyn Berryman (1914-1972): ‘There was that night that we thought that John Berryman could fly/ But he didn’t so he died’.
En hij zingt: ‘He was drunk and exhausted/ But he was critically acclaimed and respected’.
In datzelfde openingsnummer zingt Finn ook over de jongens en meisjes van de Verenigde Staten. Want daar gaat het hele album over, over die jongens en meisjes, ‘crushing one another with colossal expectations’. Finn concludeert: ‘Boys and girls in America have such a sad time together.’ Die mooie zinnen, het zijn er nu al te veel om te onthouden. We weten dat de zanger zijn Jack Kerouac kent, en het album is nog steeds pas bij het openingsnummer.
Bewierookter dan The Hold Steady uit Minneapolis treft u ze zelden in de popmuziek van dit moment. De enige reden dat geen popjournalist de beroemde ‘I’ve seen the future of rock-’n-roll’-uitspraak nog in de herhaling heeft durven gooien, is de te grote voorspelbaarheid ervan. Want hoewel bij het beluisteren van het derde album van The Hold Steady de ene referentie de volgende verdringt, overeind blijft de herinnering aan de jonge Springsteen.
Finn schrijft iets beschouwender: hij laat ze zien, die Amerikaanse jongens en meisjes, maar houdt het niet bij observeren: hij interpreteert ook. Dat doet Springsteen zelden, die neemt doorgaans de snapshots, en de luisteraar ziet de beelden en denkt de rest er zelf bij.
De energie delen ze, de nummers vol belofte, de vele momenten om in te haken en de zeldzame om vervolgens ongestoord weer uit te stappen, de zinderende opwinding van pianopartijen die steeds een anthem lijken in te leiden.
The Hold Steady klinkt naar zowel de belofte van de zaterdagavond als de deceptie van de maandagochtend. Bij Springsteen reden ze rond, die tieners, rondje na rondje, oneindig, vaak niet eens op weg, maar gewoon onderweg, met de reis als doel in plaats van middel. Alles beter dan het niets van thuis. Bij The Hold Steady gaat er gewoon een pilletje in, of slikken ze paddo’s, om daar natuurlijk weer ziek van te worden. En anders is er altijd nog de shopping mall.
Het mededogen zit ’m niet alleen in Finns heerlijk monotoon dreinerige stem en de geestdrift van zijn band, dat zit ’m ook in de precieze observaties, de filmische beschrijvingen, de alledaagse handelingen, de hilarische verhalen. Alleen wie geeft om de boys and girls in America kan ze zo liefdevol beschrijven.
The Hold Steady, Boys and Girls in America (Pias). The Hold Steady speelt zaterdag 14 april op het Motel Mozaïque Festival in Rotterdam