Zo volg ik de vierde reeks van Mad Men op woensdagavonden bij de Vara, tot hoongelach van velen die hem bij wijze van spreken al zagen voor hij gemaakt was. En zo verraden collega’s regelmatig cruciale ontwikkelingen van dramaseries die nog moeten beginnen: je kunt moeilijk rekening houden met informatieachterstand van dinosauriërs. Alle begrip trouwens voor de kick van marathonzittingen waarin pakweg The Killing (Denemarken) wordt ondergaan zoals je je ooit onderdompelde (en dat hopelijk nog doet) in vuistdikke romans.
Voor The Killing heeft de kro trouwens een bijna-marathonformule: vanaf 23 juli worden dagelijks alle dertig afleveringen van de twee seizoenen achter elkaar uitgezonden, aansluitend op Nieuwsuur. Elke avond de verbeten Sarah Lund in haar geweldige trui, behalve in het weekend. Hoe kom je dat dan weer door, want juist kwantiteit en ritme zijn verslavend. Dat van The Killing weet ik dankzij een blog van Gerard Timmers, directeur tv, die wijst op het vele goede en nieuwe dat de publieke omroep deze zomer in petto heeft. Waarvan alleen een nieuwe reeks Kijken in de ziel van Coen Verbraak, deze keer met artsen, voor de lezer interessant lijkt: vanaf 30 juli. Bedoeling van dat blog is uiteraard het beeld te ontkrachten dat Hilversum drie maanden op slot gaat door louter te herhalen. Maar juist een paar herhalingen wil ik onder de aandacht brengen omdat ze behoren tot het genre ‘kort en klein’ dat relatief slecht bekeken wordt en waarin vaak verrassende kwaliteit te zien is. Van jonge makers die mede kansen krijgen dankzij instellingen (Cobo, Filmfonds, Mediafonds) die zowel kwaliteit als talentontwikkeling bevorderen. Wie de geprezen speelfilm Hemel van Sacha Polak zag kan haar talent ook aflezen aan een productie in de reeks Kort (ntr): Broer. Juweeltje waarin een weekend zonder ouders beleefd wordt vanuit de elfjarige Lauren, wier veertienjarige zus en zestienjarige broer in beginnende volwassenheid iets delen waar zij nog buiten staat, al is ze wel al op de drempel; en probeert ze figuurlijk en letterlijk ook dichtbij aanbeden broer te komen. Met weinig dialoog verteld en geweldig geacteerd door het jeugdige trio. Ook een andere Kort aanbevolen: De maan is kapot. Rouwverwerking door vader en zoontje vanwege dode mama – mix van realisme, fantasy en animatie. Beide dus over kinderen maar niet per se voor hen bedoeld.
Dat zijn wel afleveringen van de dramareeks Kind en kleur (inmiddels overgegaan in Nu of nooit), bedoeld om te voorkomen dat kinderen zonder blond en blauw louter ‘kaasjes’-helden en -problematieken voorgezet krijgen. Bente wil een vader gaat letterlijk over huidskleur omdat Bente, in tegenstelling tot haar twee moeders, een getinte huid heeft. Pas op haar zestiende krijgt ze inzage in het donorpaspoort, maar dat duurt te lang. Wie slikt bij zoveel ouderwetse politieke correctheid van de ‘verschrikkelijke publieke omroep’ moet voor de aardigheid eens kijken naar dit geestige en roerende filmpje. Of kijk naar Nat waarin de kleur van de acteurtjes er helemaal niet toe doet: bedplassen in de werkweek is immers kleuroverschrijdende kindertragedie. Jongensstoerheid en -wreedheid in miniatuurdrama en uiteindelijk nog om te lachen ook. Meer Kind en kleur trouwens via Uitzendinggemist.nl.
Remy van Heugten, Nat, zaterdag 23 juni, Nederland 3, 13.05 uur. Ties Prakke, Bente wil een vader, zondag 24 juni, Nederland 3, 13.05 uur. Sacha Polak, Broer, maandag 25 juni, Nederland 2, 21.25 uur. Arno Dierickx, De maan is kapot, dinsdag 26 juni, Nederland 2, 21.25 uur