Kay van de Linde is het hulpje van Rita Verdonk. Hij noemt zichzelf spindoctor. Spindoctor is een scheldwoord in het Engels. Het betekent zoveel als ‘iemand die de media flauwekul vertelt zonder dat de politicus die hem daarvoor betaalt eronder lijdt’. Dat Van de Linden die titel zélf voert, geldt vast als bewijs van geleverde prestaties. Men noemt mij spindoctor, dus trek rustig uw portemonnee voor een politiek adviesje. Ooit zei iemand dat hij dokter was tegen de actrice Sylvia Millecam. De patiënt kwam bedrogen uit. Kanker gaat niet weg door bij volle maan een weiland met veldkruiden af te grazen. Straf volgde. Maar adviseurs kunnen niet voor de rechter worden gedaagd wegens het beschadigen van mensen. Van de Linde, die nooit een campagne won in Nederland, en voor zover te achterhalen ook niet in Amerika, ontwikkelt zich tot serial looser – nu ten koste van Verdonk.

Het Trots op Nederland-idee om via een website het fileprobleem op te lossen komt vast uit zijn koker. Als iedereen op internet zegt wat de beste manier is om meer asfalt neer te leggen, zijn we er zo vanaf. Dat elk welvarend land geplaagd wordt door onoplosbare files, ach, maak de mensen nou niet aan het schrikken. Het plan om via website-inspraak burgers aan het woord te laten (‘Politiek 2.0’) is niet per se dom. Ook de massa kan slimme dingen verzinnen. Maar wie op de website van Verdonk rondkijkt, weet dat niemand zich daar druk maakt om ‘het volk’. Zo was men bij Trots op Nederland niet verdacht op de overbekende grapjassen die elke prominente internetactiviteit verstoren. De website moest dus al snel geblokkeerd worden tégen inspraak. Bovendien zijn de ‘thema’s’ die Verdonk er naar voren brengt zo Haags als de pest: onderwijs, integratie, minder regels. Je moet er maar op komen.

Verdonk ‘had wel wat’, toen ze net begon. Een tikje onbehouwen misschien. Op je plek blijven wanneer elf mensen verbranden onder jouw gezag, het zou niet mijn idee van ministeriële verantwoordelijkheid zijn. Maar je kon het met haar oneens zijn, en dat is wat waard. Wie nu naar haar luistert, hoort een gevangenisdirecteur uit de provincie, die door spindoctors is platgekletst. Haar teksten zijn muis- en muisgrijs. De beelden en vormgeving van de website zouden het in de tweedehands autobranche niet halen. Het gebrek aan verbeeldingskracht waarmee de optredentjes, de interventietjes en de babbeltjes van Verdonk worden opgepend, zou een ambtenaar van Verkeer en Waterstaat uit zijn slaap houden. Er is niet één opmerking van de nieuwe Verdonk te vinden die je langer dan een seconde kunt onthouden. Iets met ‘de provincies’ (moeten weg, meen ik), iets met ‘onze cultuur’ (is best goed, geloof ik). Het is een kwestie van tijd voor haar potentiële achterban gefrustreerd afhaakt.

Trots op Nederland produceert grauw proza, zo cultuurloos dat het je bijna verleidt om vergelijkingen met democratievijandige partijen uit het verleden te trekken. Niemand heeft zelfs maar de moeite genomen om wat verse hate speech te verzinnen, een paar geinige uitsmijters (sic) over negers, Turken en Marokkanen en dat het bij de joden ook wat gelazer kostte voor ze echt geïntegreerd waren. Als Verdonk zo doorgaat is maar één conclusie mogelijk. Wilders, die je veel kunt verwijten maar niet dat hij geen levendige fantasie heeft, gaat het gevecht om de boze kiezers op zijn sloffen winnen. En IJzeren Rita zal, net als de echte Iron Lady ooit, haar geld terugvragen.