De woede kwam verder door berichten: alle varkens, kippen, geiten en koeien waren zo liefdevol gevaceerd, je kreeg er tranen van in je ogen. Wat bleek: de kippen en varkens zijn direct naar de kip- en varkensfabrieken gebracht. Die dierverwerkende industrieën hebben dag en nacht gewerkt. Bah, vies.
We zijn met z'n allen weer groot geweest, solidair, iedereen hielp, in het gehele land, en direct was er veertig miljoen voor het rampenfonds bijeengebracht. Godsdienst- en macitsoorlogen waren weg. Iedereen stond met iedereen op de bres, Nederland tegen het water, en mijn Vorstin, zoals het hoort op groene kaplaarzen, schudde de boeren de hand.
En de burgemeester klaagt over de commissaris van de Koningin en die op zijn beurt over minister Dijkstal. Bah, dat getrapte klagen. Nee, ik eet toch maar geen Nederlander, daar krijg je gegarandeerd een maagzweer van, en het zuur.
Rubriek
Kannibaal
Al jaren eet ik weinig vlees, geen varkensvlees, af en toe een scharrelei, geen kistkalveren, geen vis en ik draag geen jasje van een op misdadige wijze gefokt pelsdiertje. Maar ik moet erbij zeggen dat ik helemaal geen principiële vegetariër ben, of sentimenteel over beesten. Het bevalt me alleen niet meer, de gezwellen, de hormonen en de wijze van behandeling. Het menselijk gedrag jegens dieren in de industrie is walgelijk, dus die zou ik misschien moeten gaan opeten, hoewel ik geen principiële kannibaal ben. De bijna-ramp heeft mijn gevoel versterkt: Hoe haal je het in je hoofd om je huisdieren niet mee te nemen en wel je zonnebank in veiligheid te brengen? Hoe wreed moet je van aard zijn om je hond zonder eten en drinken achter te laten of je vogeltjes in een kooitje te laten verzuipen? De dierenambulances hebben prachtig werk gedaan, dag en nacht, door een aantal dieren uit huizen te halen, maar als ze de sleutel niet kregen, mochten ze niet.
www.groene.nl/1995/6