Tijdens een publieke discussie over dit onderwerp stelt columnist Morris dat mannen niet meer weten wat er van hen wordt verwacht: ‘Wij denken dat de traditionele Afrikaanse maatschappij een patriarchale samenleving was, maar dat idee wordt niet ondersteund door antropologisch onderzoek; integendeel, het was een maatschappij met gelijkwaardige rollen voor mannen en vrouwen.’ Tegelijkertijd zien Kenianen op televisie het Amerikaanse ideaal: de huisvader die in het weekend klusjes doet in huis en tuin, barbecuet met vrouw, kinderen en de buren; zich niet schaamt voor een traan, hij houdt deuren open, is kostwinner, christen, respecteert zijn vrouw en gedraagt zich verantwoordelijk.

Deze geïmporteerde televisiewerkelijkheid die op primetime de Keniaanse huiskamers binnendringt, staat ver af van de realiteit. Onderzoek van McGill University voorspelt dat zes van de tien Keniaanse vrouwen op haar 45ste een alleenstaande moeder is. En veel vaders laten het ook financieel afweten. Facebook-groep Dead Beat Kenya, waarop vaders die weigeren bij te dragen aan het onderhoud van hun kroost publiekelijk aan de schandpaal worden genageld, telde binnen twee weken bijna tweehonderdduizend leden.

Maar ook de huidige generatie volwassenen groeide grotendeels op met afwezige vaders met meerdere gezinnen en moeders die vol wrok alleen achterbleven. Het verbaast dan ook niets dat jonge Kenianen van nu, de twintigers en dertigers die daten, relaties hebben en gezinnen stichten, denken dat de norm wellicht die soapfamilie van tv is, maar toch het gedrag van hun ouders kopiëren.

‘Als ons beeld van hoe het was niet klopt’, zegt Morris, ‘en de voorbeelden uit het echte leven zo verziekt zijn, naar wie moeten we dan kijken? Wat is een man?’

‘De gast met de Range Rover’, klinkt het uit het publiek. Iedereen lacht, want dat is deze dagen het ultieme symbool van mannelijkheid. Maar dan ontspoort de discussie. Een bekende schrijver op de eerste rij grapt dat hij zijn vriendin een dreun verkoopt als ze hem voortdurend sms’t terwijl hij in de bar voetbal kijkt met vrienden. Een paar vrouwen lopen woedend weg en een dag later wordt dezelfde schrijver via sociale media beschuldigd van aanranding. Hij zou tijdens een besloten bijeenkomst een dichteres bij de borst hebben gegrepen. ‘Verkrachting!’ roept het ene kamp. ‘Zure kinderloze feministen’, roepen de anderen. Inderdaad een staat van verwarring.