Hoewel ik cultureel mijn partijtje behoorlijk meeblaas — weleens een boek lees, de opera bezoek en zelfs weleens naar een film of een toneelstuk ga waarin Nederlandse acteurs spelen — moest ik de afgelopen maand toch twee persoonlijke nederlagen incasseren.

De eerste nederlaag die ik te slikken kreeg was de Erasmusprijs, en niet eens omdat ze mij weer eens hebben overgeslagen. Nee, mijn nederlaag zat hem erin dat ik van de twee winnaars, de Ita liaan Claudio Magris en de Pool Adam Michik, nooit iets had gelezen. Eerlijk gezegd had ik alleen van die Magris vaag gehoord. Michik, ontdekte ik later, schrijft regelmatig in het Poolse dagblad Gazeta Wyborcza, en daar hebben wij thuis — ik kan mij nu wel voor de kop slaan — geen abonnement op.

Hoe komt zo’n jury aan die namen? Zou prins Bernhard, die de prijs uitreikt, ze hebben ingefluisterd? Erg onwaarschijnlijk. Als het om Italianen gaat, is de prins vast beter bekend met Enrico Ferrari dan met Claudio Magris, terwijl mijn intuïtie zegt dat de Gazeta Wyborcza iets heel anders moet zijn dan de Playboy. Wel schijnt het dat de jury, toen ze er niet uitkwam, naar Paul Scheffer is gegaan, omdat die altijd een paar onbekende namen van hoog cultureel gehalte in zijn adressenboek paraat heeft.

Mijn tweede nederlaag viel een paar dagen geleden in de bus: de uitnodiging om de jaarlijkse Huizinga-lezing bij te wonen. Dit jaar zal de lezing worden gegeven door Wendy Doniger.

Door wie?

Door Wendy Doniger, ken je die dan niet? Dé Wendy Doniger!

Op internet zette ik alle zoekmachines aan het werk op de naam Wendy Doniger, en daar kwamen nogal wat verwijzingen uit. Ze schijnt professor te zijn in Chicago, in iets dat met theologie heeft te maken. Ik vond ook een boektitel: Woman, Androgynes and Other Mythical Beasts. Op zichzelf is het altijd knap wanneer iemand alle modieuze trends in één titel bijeen weet te brengen.

Gelukkig verscheen een dag later een interview met Wendy in NRC Handelsblad, de krant die de lezing organiseert. Wat ik ervan begreep is dat ze vrouwen, feminisme, kamasutra en geloof in één grote smeltkroes door elkaar husselt op een vrolijke, onorthodoxe manier. Haar lezing heeft de prachttitel: Homo Ludens and Gallows Humor about the Holocaust and Terrorism. Dat is ook een hoop bij mekaar. De mens, galgenhumor, de vernietiging van de joden en het terrorisme, ik zou al drie lezingen nodig hebben om al die begrippen een beetje te definiëren.

Volgens het interview is Wendy trouwens ook een pot van tegenstellingen. Zo schijnt ze communist te zijn, maar ook weer niet. Gelovig te zijn, maar ook weer niet. Joods te zijn, maar ook weer niet. Europees te zijn, maar ook weer niet en van Amerika te houden, maar toch ook weer niet. Zal ik iets van haar gaan lezen, of toch ook maar niet?