Grote ogen, platgestreken haar, hoofd te groot voor het lichaam. Het beeld suggereert iets kinderlijks en kwetsbaars, maar ook melancholie en eerlijkheid. Het hoofd is een masker van oppervlakte en speelsheid. Hier is de ironie: de drager van het fake hoofd op het filmaffiche – de muzikant Frank – is de enige echte figuur in dit verhaal.

Frank (Michael Fassbender) is singer-songwriter in een underground- of punkband die elektronische muziek maakt door met allerlei geluidsbronnen te experimenteren. Claire (Maggie Gyllenhaal), lid van de band, heeft iets met Frank, maar het is onduidelijk of er liefde in het spel is. Dan komt Jon (Domhnall Gleeson) in beeld. Een saaie piet met een kantoorbaantje die ervan droomt een beroemde popster te worden. Op een dag krijgt hij min of meer per ongeluk de kans keyboards te spelen in Franks band. Dat Frank nooit het enorme hoofd af doet om zijn ware identiteit te laten zien, neemt Jon voor lief. Dit is zijn kans zijn ‘talent’ te laten gelden.

Frank is gebaseerd op het waar gebeurde verhaal van journalist Jon Ronson die in de jaren tachtig toetsenist werd in de band van Chris Sievey, een performer die een enorm hoofd droeg wanneer hij optrad. Sievey overleed in 2010. Ronson werd bekend door zijn radiowerk voor de bbc en als schrijvend journalist voor The Guardian. Een paar jaar geleden werd zijn boek The Men Who Stare at Goats verfilmd, over een eenheid van het Amerikaanse leger die paranormale krachten onderzoekt. Ronson is geïnteresseerd in alternatieve figuren, en wanneer zijn personage in Frank de buitenissige bandleden van de ‘Soronprfbs’ tegen het lijf loopt, is de connectie snel gemaakt.

Wanneer Jon samen met de Soronprfbs naar een hutje in Ierland vertrekt om een album op te nemen, blijkt dat Frank dat enorme hoofd écht nooit af doet, zelfs niet onder de douche. Het lijkt een gimmick, zoals veel bands in de jaren tachtig make-up en rekwisieten gebruikten: Adam Ant, Frank Sidebottom zelf, Suggs en Madness, Siouxsie and the Banshees. Dit is popmuziek als performance, maar ook als uiting van alternatieve creativiteit. Jon, kind van zíjn tijd, maakt YouTube-filmpjes van de Soronprfbs. In een mum van tijd krijgen ze een schare volgers. En een uitnodiging voor het sxsw-festival in Austin, Texas. Frank vindt het idee geweldig, Claire bejegent Jon met groeiend wantrouwen. Ze voelt aan dat de puurheid van Frank, zijn creativiteit, in het gedrang komt door blootstelling aan de media, machine van de populaire cultuur. Dat hoofd, dat masker, ze zijn nodig om scheppend en origineel te kunnen zijn. Wanneer de radertjes van de machine eenmaal draaien, móet het hoofd eraf, en dan richt regisseur Lenny Abrahamson zijn camera eigenlijk op ons. We willen alles weten, we willen kijken, tweeten, posten. Waarmee we alles vernielen.

Frank is te zien vanaf 9 april

Beeld: Michael Fassbender als Frank in de gelijknamige film (September Film Distribution)