Het schijnt dat vroeger, toen alles nog zwart-wit was, het Songfestival iets voorstelde. Dat er muziek werd gespeeld die werkelijk muziek was, en die zelfs kon wedijveren met wat er door echte componisten werd geschreven en door echte muzikanten werd uitgevoerd.

Of dat waar is, weet ik niet. Als het zo is, dan is er ergens iets grondig mis gegaan. Toen ik ontdekte wat muziek was, en een soort weg vond in de eindeloze bakken met elpees, dat uitgestrekte paradijs van vinyl, en vaststelde dat er muziek was die ik mooi vond en muziek die ik niet mooi vond – bijvoorbeeld lelijk – was één keer kijken voldoende om het Eurovisie Songfestival voorgoed te negeren.

Zoveel lelijkheid in één keer, dat was niet te verdragen. Zulke bergen stompzinnigheid, daar kon ik niet overheen komen. Zoveel irritant onbenullenvertoon, daar was ik niet tegen opgewassen.

Nu is het lastige van irritante dingen dat je ze eigenlijk moet negeren, punt uit. Geen calorie energie in steken, want die krijg je niet van ze terug. Uit zelfbescherming dien je datgene waarvan je tanden gaan knarsen en je nagels zich krommen nog één keer te vervloeken en vervolgens af te branden en bij het vuil te zetten. Zakje erom, strikje erop en doei. Heel hard ‘fijne dag’ roepen en verder leven zonder die bagger.

Maar soms lukt het niet om het te negeren. Bijvoorbeeld omdat je op een geperverteerde manier wordt aangetrokken door het lelijke en irritante (omdat dat een soort troost is, om te kijken naar dat Heel Erge, opdat je weet dat andere dingen minder Heel Erg zijn).

Misschien om die reden keek ik een paar jaar later weer een keer. Het bleek inmiddels te zijn opgewaardeerd naar een camp-festijn. Met een kirrende Cornald Maas. En heel, heel veel akoestische wreedheden. Liedjes die voelden als waterboarding, twintig van die dingen achter elkaar horen en je bekent alles aan iedereen en verraadt je vaderland.

Daar was zelfs ‘op een geperverteerde manier’ niet naar te kijken. Gelukkig maar. Afserveren, in elkaar trappen met de hak en de fik erin. Fijne dag, hoor.

En soms kun je dingen niet negeren omdat ze de hele tijd in your face worden geworpen.

Volwassen mensen, redelijk bij hun verstand, zeggen met droge ogen dat Nederland een goede kans maakt. Zingen een regeltje uit het refreintje van het liedje waarmee ons landje een gooitje gaat doen naar eeuwige roem in het songdomein. Met Trijntje.

Gerespecteerde media hebben tegenwoordig allemaal wel een afdeling met oh-en-ah-berichten, meestal met een filmpje erbij. Soms heet die rubriek ‘opmerkelijk’. Dan gaat het over een krokodil die een surfplank opeet, een neergestort zweefvliegtuig met zeven dwergen in de cockpit, de Vrouw die Het Doet met een Panda, een flashmob van echte planten en echte zombies, of de grootste courgette van het noordelijk halfrond. Je bent nooit meer dan drie klikken verwijderd van de idiotie. (En de blote tieten.)

In die ‘opmerkelijke’ rubriek hoort het Bericht thuis. Het bericht dat mij keihard heeft getroffen. Als een dreun. Maar het bericht staat niet in de afdeling opzienbarende-maar-overbodige voorvallen. Nee. Het staat gewoon boven aan de pagina met nieuws, zoals dat wordt gebracht door de NOS, waar ook het Journaal vandaan komt.

‘Trijntje Oosterhuis kiest voor broekpak’.

‘Trijntje Oosterhuis heeft vanavond voor de tweede generale repetitie van het Eurovisie Songfestival bekendgemaakt wat ze morgen draagt in Wenen. De zangeres heeft definitief gekozen voor een broekpak.’

Want er blijkt heel veel gepraat te zijn over het outfitje van Trijntje. Ook door volwassen mensen met een soort verstand. Eerst had Trijntje, die in al haar voluptueusheid best Trijn mag heten, een zwart jurkje aan met een decolleté tot aan haar navel. Tje. ‘Ik probeer me goed te voelen over de delen van mijn lichaam die ik het mooist vind’, zei ze. Daarna probeerde ze nog een paar andere dingen. En nu dus de definitieve keuze voor het broekpak, dat wel wordt beschreven als een vuilniszak, een circuspak en een boerka.

Ik wil dat niet weten. Dat Songfestival wil ik ook niet weten. Dat hele festival moet weg. Opschieten en doodhangen. Fijne dag dag!

Redelijk verstandige mensen nemen het Songfestival serieus, bedoel ik. En dat kan niet. Tenzij de krankzinnigheid nu daadwerkelijk om zich heen aan het grijpen is kan het niet mogelijk zijn dat dat infantiele eerbetoon aan de talentloosheid en de stompzin een plaats heeft in onze cultuur, in ons leven.

Maar ze gaan gewoon zitten kijken, straks. En worden nerveus omdat Trijntje het misschien wel of niet gaat halen! Douze points, jawel! Ke-deng-e-deng. Tuut-tuut!